Κρατάω τις λίγες καλές στιγμές μας και πάω παρακάτω

“Ούτε που σαλεύει το νερό, ούτε μου μιλούν οι γλάροι, άργησες πολύ.
Πες μου πως θα’ ρθεις, πριν να σβήσουνε οι φάροι.”

Το ίδιο τραγούδι, η ίδια μελωδία, οι ίδιες ακριβώς λέξεις.
Σαν σήμερα, σαν χθες ήταν εκείνο το βράδυ που με σημάδεψε όσο τίποτε άλλο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Σαν σήμερα ήταν η πρώτη φορά που είδα ένα βουνό να υψώνεται μπροστά μου από αυτά που όσο και να σκαρφαλώσεις, δεν θα δεις ποτέ την κορυφή. Ο ορισμός του άλυτου προβλήματος, κατάσταση σαν αυτές που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τις αποδεχτείς γιατί πολύ απλά δεν γίνεται να συνεχίσεις την ζωή σου διαφορετικά.

Kαι περνούσαν οι μέρες, και ξημέρωναν οι νύχτες κι εγώ πάντα εκεί.
Και η ώρα; Πάντα η ίδια, “περασμένη”

Όσο και να έστυβα το μυαλό μου, δεν υπήρχε ευχάριστο σενάριο, δεν υπήρχε πίσω πόρτα, δεν υπήρχε happy end.
Βυθιζόμουν ξανά στη δυστυχία και κάθε φορά που προσπαθούσα να βγω, με κάποιο τρόπο βρισκόμουν και πάλι εκεί, και αυτή τη φορά, πιο βαθιά.

Υπήρξαν φορές που συνέλαβα τον εαυτό μου σε απόσταση αναπνοής από την τρέλα, τόσο εγώ όσο και οι ελάχιστοι άνθρωποι που έζησαν αυτή την εμπειρία μαζί μου.

Έπρεπε όμως να υποστώ αυτή την αναμονή, έπρεπε να περάσω μέσα από όλη αυτή την διαδικασία μέχρι να μπορέσω τελικά σταθώ όρθιος και  να την δω από ψηλά.

Σαν κάποιος τρίτος.

Σήμερα ξέρω πως δεν είχε κανένα νόημα να μαλώνω με θεούς και δαίμονες. Κατάλαβα πως ανεξάρτητα από το πόσο πόνο μου προκάλεσε αυτή η ιστορία επέφερε και θετικά πράγματα. Κατάλαβα πως οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή, συμβαίνει για να σου διδάξει κάτι το οποίο δεν γνώριζες έως τώρα, και τέλος, κατάλαβα πως η στιγμή που ξεκινάς να γίνεσαι καλά, είναι η στιγμή που ξεκινάς να θέλεις να γίνεις καλά.

Ζω πλέον μόνος μου. Αγάπησα την μοναξιά μου σε σημείο που πια να την αναζητάω. Ακούω το ίδιο τραγούδι χωρίς να πονάω, να θυμώνω, να στενοχωριέμαι, να μελαγχολώ, να νιώθω έστω απογοητευμένος.

Είναι ένα παράξενο συναίσθημα που σου θυμίζει πόσο πιο δυνατό σε έκανε μια τέτοια ιστορία.

Που παρά τα όσα άφησε πίσω της, σε κάνει να χαίρεσαι που μπορείς πλέον να την θυμάσαι και να την διηγείσαι χωρίς να σου προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα.

Μου αρκεί ότι αυτός ο κύκλος έκλεισε, αν και οι όμορφες στιγμές ήταν ελάχιστες σε σύγκριση με τις άσχημες, κρατάω αυτές τις λίγες.

Σαν ένα άλμπουμ με λίγες φωτογραφίες διαλεγμένες ανάμεσα σε άλλες χίλιες. Σαν ένα όμορφο μικρό ταξίδι που πολύ απλά ξεκίνησε, άλλα δεν ήταν γραφτό να ολοκληρωθεί.