Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Και κάθε μέρα που περνάει, τα social media όλο και μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Έχουν γίνει πια, προέκταση του χεριού μας, καθημερινότητα μας! Περνάμε τη μισή μας μέρα και και ίσως λίγο παραπάνω απασχολούμενοι από αυτά.
Άλλοι το έχουν εξελίξει ως επάγγελμα και άλλοι ως χόμπι να περνάει η ώρα τους λένε! Οι influencer από τη μια και οι instagrammer από την άλλη έχουν μάλλον διαφορετική άποψη από αυτή, γιατί τους επιφέρει κέρδος. Εγώ όμως επιμένω στην αρχική μου γνώμη , αυτή της κατάχρησης. Ακολουθούμενοι πιστά τη πορεία μας μη τυχόν και χάσουμε κανένα διαγωνισμό που τρέχει ή καμιά αγάπη επιφανειακή που την ονομάζουμε αληθινή.
Και η ζωή μας να περνάει, χωρίς να το καταλαβαίνουμε λεπτό σκεφτόμενοι αργότερα που την αφήσαμε, που την απλώσαμε στο χάος, που την αράξαμε να κρυφοκοιτάει και πέρασε από πάνω μας σα σίφουνας.
Και η πραγματική αγάπη; Τα συναισθήματα; Οι αγκαλιές και οι σωματικές επαφές που πήγανε και αυτές; Πού έσβησαν και πάγωσαν;
Όλα ξαφνικά μετατράπηκαν στο χρόνο. Πίσω από μια οθόνη κρύφτηκαν όλα όσα νιώθουμε. Χάθηκαν στα likes και στα comments. Εκφράζουμε τα συναισθήματα μας με emoji και τους φίλους μας με ακόλουθους στέλνοντας τους από μια καρδιά ή ένα χαρούμενο πρόσωπο από τη μία και ένα λυπημένο από την άλλη ανάλογα το πως νιώθουμε εκείνη τη στιγμή!
Και εμείς, που είμαστε; Υπάρχουμε ή ξεχάσαμε πως είναι ο εαυτός μας ντυμένος άνθρωπος; Μήπως οι εποχές αλλάζουν και μαζί με αυτές αλλάζουμε και εμείς;
Μήπως νιώθουμε χωρίς να αγγιζόμαστε και χαιρόμαστε χωρίς κανείς να μας βλέπει έστω και από μια γωνία στα κρυφά; Μήπως χανόμαστε στη μαγεία των φίλτρων, των υπέροχων καλοστημένων εικόνων και πίσω από μηνύματα που μας πασάρουν τάχα μου για αληθινά;
Αυτοκαταστροφή τα social media στις μέρες μας λοιπόν. Από τη μια ζωή και από την άλλη θάνατος της ίδιας μας της ψυχής. Μια ουτοπία που από πίσω κρύβονται όλα τα θαύματα του κόσμου που ανήκουν σε εμάς αληθινά.
Μετατράπηκε η ζωή, αναδιαμορφώθηκε, πήρε άλλη τροπή και υπάρχει μέσα από ένα κουτί που προκαλεί ανάλογα με το καιρό καταστροφές. Αλλοιώθηκε σε ψεύτικα προφίλ και χαμογελαστούς βαμμένους ανθρώπους.
Προχωράει γρήγορα και αντί να τη ζήσουμε καθόμαστε αποσβολωμένοι θεατές να κοιτάμε τη πορεία της χωρίς ουσία μέσα από φωτογραφίες προφίλ και ιστορίας στο Twitter χτίζοντας μια πραγματικότητα από την αρχή.
Είναι επιλογή μας άραγε ή συνήθεια που εξελίσσεται στο χρόνο;