Γράφει η Νεφέλη
Μετράμε και ξανά μετράμε και πάλι από μέσα είμαστε.
Η λίστα με τα έξοδα και τις υποχρεώσεις όλο μεγαλώνει. Δεν προλαβαίνεις να πληρώσεις τον ένα λογαριασμό και τσουπ σκάει μύτη ο επόμενος.
Σβήνουμε, γράφουμε και οι δύο. Για την ακρίβεια, όποιος προλάβει.
Κοιταζόμαστε στα μάτια και η απογοήτευση είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μας.
Οι αριθμοί και τα νούμερα αμείλικτα στέκονται μπροστά μας και μας βροντοφωνάζουν. « Δεν μπορείτε να πάτε διακοπές». Είναι καθαρό και ξάστερο!
Όμως βρε μωρό μου να σου πω κάτι; Δεν γίνεται να μην πάμε διακοπές. Δεν γίνεται να μείνουμε κλεισμένοι μέσα.
Πρέπει να φύγουμε, να δραπετεύσουμε από τους τοίχους της κατά τα άλλα ,πολυαγαπημένης μας οικίας.
Τα ντουβάρια θα πέσουν να μας πλακώσουν αν κάτσουμε στα αβγά μας.
Ο χειμώνας θα είναι βαρύς, μακρύς και δύσκολος. Ασήκωτος θα έλεγα. Πως θα έχουμε δυνάμεις να τον αντιμετωπίσουμε με άδειες μπαταρίες μου λες;
Το ξέρω ότι σε τρομάζουν οι απλήρωτοι λογαριασμοί, το ξέρω ότι είσαι της τάξεως , της συνέπειας και της σειράς. Όμως βρε μωρό, δώσε τόπο στην οργή και κάνε μια τρέλα. Σπάσε τις αλυσίδες , φόρτωσε τα στον κόκορα και πάμε να φύγουμε.
Δεν σωζόμαστε σου λέω με τα λίγα.
Εκείνα τα πέντε φράγκα που έχουμε για «μια ώρα ανάγκης» τα θυμάσαι; Ε, τώρα είναι η ώρα. Γιατί οι διακοπές είναι ανάγκη, δεν είναι πολυτέλεια.
Δεν ζητάω πολλά. Μου αρκεί να μπω σε ένα καράβι και να φύγω. Να κάθομαι να χαζεύω τη θάλασσα και να βουτάω μέσα της όποτε μου γουστάρει.
Να σε έχω πλάι μου όλη μέρα. Δικό μου, χωρίς παρεμβολές,χωρίς να τρέχουμε μια εδώ και μια εκεί.Να είμαστε μαζί. Εγώ εσύ και η θάλασσα.
Να σε αγκαλιάζω και να σε φιλώ όταν θα είμαστε χωμένοι και οι δύο μέσα στα δροσερά νερά της .Να περπατάμε χέρι, χέρι στην ακρογιαλιά και να χαζεύουμε το ηλιοβασίλεμα που θα έχουμε μπροστά μας.
Θέλω να γίνουμε «Μικροί Εξερευνητές» τις νύχτες οι δυο μας.
Να εξερευνήσουμε και πάλι τα κορμιά μας χωρίς την πίεση της επόμενης ημέρας ή την κούραση της εβδομάδας.
Να πιούμε, να κάνουμε κεφάλι και να χαζογελάμε με τους περαστικούς.
Να σου ανακατεύω τα μαλλιά και εσύ να με χουφτώνεις καθώς περπατάμε στα σοκάκια.
Να πετάξουμε από πάνω μας όλα τα πρέπει, όλα τα μη, που μας ξεζουμίζουν και να ζήσουμε τις στιγμές.
Σαν έφηβοι να χαρούμε και να ζήσουμε το τώρα χωρίς να έχουμε το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
Διψάω για λίγες ξέγνοιαστες στιγμές σου λέω!
Και όταν έρθει ο βαρύς χειμώνας, χωμένοι μέσα στον αναπαυτικό μας καναπέ να θυμόμαστε το καλοκαίρι που περάσαμε.
Το χρωστάμε σε μας και στη σχέση μας.
Για αυτό σου λέω, πέτα τα μολύβια και τα στυλό, κρύψε τη λίστα και έλα να ψάξουμε μαζί την ακρογιαλιά που θα μας φιλοξενήσει.
