Γράφει η Παρασκευή Χατζή.
Κάποιος πρόσφατα μου είπε: «Παρασκευή, δεν μπορείς να σώσεις κανέναν που δεν θέλει να σωθεί». Κάθισα και το καλοσκέφτηκα, το σκεφτόμουν για ώρες μέσα στην ημέρα, πόση αλήθεια έκρυβαν μια χούφτα λέξεις;
Είναι που όλα ξεκινάνε από μέσα μας, είπα. Είναι που για όλα ευθύνεται αυτό το “εγώ” που ο καθένας μας έχει, αλλά λίγοι γνωρίζουν να φροντίζουν. Έτσι, το κακομεταχειρίζονται, το πατάνε κάτω με την πρώτη ευκαιρία και μετά αναρωτιούνται τι έφταιξε κι όλα πάνε στραβά. Αφήνουμε τους άλλους να μας πληγώνουν, ίσως και άθελά μας, μα δεν αντιδρούμε τα κρατάμε μέσα μας, μαζεύονται για αύριο. Κι αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Και οι αιτίες πληθαίνουν και φτιάχνουν ένα βουνό, έτοιμο να ισοπεδωθεί στην πρώτη ευκαιρία. Και εμείς καθόμαστε και το κοιτάζουμε απλοί θεατές των συμβάντων.
Το “εγώ” μας τώρα, ικετεύει για βοήθεια. Κάπου να βρει να πιαστεί κι εμείς το αγνοούμε επιδεικτικά. Κάποτε θα ξεσπάσει, όλα θα βρουν τον δρόμο τους. Θα είναι αργά, χείμαρρος τα συναισθήματα, ποιο να πρωτοδιαχειριστείς;
Τι σου φταίνε μετά και οι άλλοι; Εκείνοι προσπάθησαν, εσύ ήσουν ανεπίδεκτος μαθήσεως. Νόμιζες πως ήσουν ήρωας και ξέπεσες σε έναν δειλό. Αψήφησες ακόμη και τα λόγια του Αριστοτέλη που έλεγαν: όποιος άνθρωπος καταφέρει να μείνει μόνος του, ή θα είναι μια ύπαρξη κατώτερη των ανθρώπων, ή θα είναι θεός. Εκείνος πρότεινε στους ανθρώπους την μετριότητα. Και εσύ κυνηγώντας την τελειότητα έχασες τον ίδιο σου τον εαυτό. Παράπλευρες απώλειες, θα μου απαντούσες κάποτε, όταν υπήρχε ακόμη χώρος για λίγο γέλιο.
