Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
“Μια φορά μου ‘χες πει δεν μπορεί θα το ζήσανε και άλλοι.”
Να παίρνουν φωτιά τα κορμιά τους.
Να μιλούν με τα μάτια.
Να σκορπίζουν κομμάτια.
Να έχουν μάθει να πονούν.
Να ζουν μακριά από ανάγκη.
Να μην έχουν την αγκαλιά, οπότε την θέλουν.
Να πεινούν για ένα χάδι.
Να τρελαίνονται όταν σμίγουν.
Να μην υπολογίζουν απόσταση.
Να κάνουν την νύκτα, μέρα.
Να ζουν με τον φόβο.
Να αποδέχονται την απουσία.
Να σιωπούν όταν τους πνίγουν τα λόγια.
Να παίρνουν αγκαλιά ένα τραγούδι.
Να χάνουν τον χρόνο στο μαζί.
Να ψάχνουν στο πλήθος μία μορφή.
Να μην έχει τίποτα νόημα αν δεν μοιράζεται.
Να γράφουν σ ‘αγαπώ σε χαρτάκια και να τα σκίζουν.
Να κλαίνε δίχως λόγο.
Να περιμένουν μήνυμα με απόγνωση.
Να χάνουν το μυαλό τους.
Να θέλουν μα να μην μπορούν.
“Λογικά θα το ζήσανε κι άλλοι. Πόσο μοιάζει η σιωπή πριν το τέλος, σαν αγάπη μεγάλη.”
Αφιερωμένο..
