Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μάθαμε να μιλάμε για την αγάπη, μάθαμε να την αναλύουμε, να την εξηγούμε, να τη χωρίζουμε σε κατηγορίες και να της φοράμε όλες τις ταμπέλες που μας έχουν περισσέψει.
Μάθαμε να μιλάμε για αγάπη και ξεχάσαμε να ζούμε την αγάπη!
Ξεχάσαμε να την κάνουμε πράξη, να της δώσουμε χώρο να απλωθεί.
Δεν χωράει σε κουτάκια η αγάπη μωρέ μάτια μου. Δεν χωράει σε κανένα “δεν” και σε κανένα “μη”.
Είναι αυτόνομη δύναμη, σχεδόν τρομοκρατική αν σκεφτείς τι μπορεί να κάνεις για χάρη της!
Μάθαμε να την περιγράφουμε τόσο καλά, να την εξιδανικεύουμε και να την τελειοποιούμε.. με λέξεις!
Αγνοήσαμε όμως τις πράξεις.
Αγνοήσαμε πως όσο καλά κι αν περιγράψεις κάτι, δεν θα έχεις ιδέα για τι μιλάς αν δεν το ζήσεις.
Κι εγώ.. εγώ στέκομαι εδώ, σ’ενα ακόμα σταυροδρόμι και σε κοιτώ.
Σε κοιτώ να δίνεις μάχες στο όνομα της αγάπης. Σε κοιτώ να παλεύεις με θεριά και μνήμες. Σε κοιτώ να προσπαθείς να την ξορκίσεις, να προσπαθείς να της επιβληθείς!
Σε κοιτώ και περιμένω να δω πότε θα καταλάβεις πως μπροστά της, είμαστε όλοι αδύναμοι, μικροί και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να της παραδοθούμε.
Δεν ακούει από κανόνες, δεν υποτάσσεται σε αυτούς.
Έχει δικούς της νόμους και κανόνες η αγάπη και μόνο αυτούς υπακούει.
Δεν ακούει από κανόνες, δεν υποτάσσεται σε αυτούς.
Έχει δικούς της νόμους και κανόνες η αγάπη και μόνο αυτούς υπακούει.
Κι αν σου χρωστάω μια εξήγηση, γιατί μπορεί να σ’ αγαπάω τόσο, είναι πολύ απλή.
Γιατί εγώ, είδα σε εσένα, όλα εκείνα που θα μπορούσες να γίνεις στο όνομα της δίκης μας αγάπης.
Και είχα δίκιο… τώρα που μετράω πράξεις.
Άξιζες.
Άξιζες.
Join the discussion