Γράφει η Μαρία – Χριστίνα Σωτήρου
Κι έρχεται μια στιγμή που λες κουράστηκα.
Με πόνεσε η ψυχή μου.
Ψυχολογικά και σωματικά έγκωσα.
Πώς το λένε.
Δεν έχω άλλο απόθεμα.
Άλλες αντοχές.
Θέλω να γεμίσω.
Ως εδώ.
Μια ζωή τρέχεις και τρέχεις για τους άλλους.
Να τους ευχαριστείς.
Να μην χαλάς χατίρια.
Να μην τους στεναχωρείς μωρέ, γιατί κρίμα είναι.
Κρίμα βέβαια για εκείνους, για εσένα;
Σε σκέφτηκες ποτέ;
Σοβαρά όμως, να πεις τι κάνω; Τι θέλω; Γιατί το κάνω;
Έτρεξες ποτέ για σένα;
Σ’αγάπησες ποτέ όπως όλους τους άλλους; Ή είσαι εκείνη ή «δεν έχεις ανάγκη εσύ», «είσαι δυνατή», «δεν σε φοβάμαι εσένα», «θα την βρεις την άκρη»;
Πόσα ακόμα θα ανεχτείς; Τα αξίζουν; Το αξίζεις;
Σε ένα κεφάλι κουβαριασμένο πόσο ακόμα θα ανεχτείς, θα καταπιέσεις, πρόσωπα και καταστάσεις;
Πόσο ακόμα θα τρέχεις για όλους εκτός από εσένα;
Πόσες φορές ακόμα θα σκεφτείς «κουράστηκε η ψυχή μου».
Ζούμε σε έναν κόσμο ιδεατά φτιαγμένο που μας κάνει να έχουμε τύψεις αν δεν πράξουμε όπως πρέπει για τους άλλους, μα δε νιώθουμε ενοχές για το πως φερόμαστε στον εαυτό μας.
Ζούμε σε έναν κόσμο που πρέπει να είμαστε άνθρωποι για τους άλλους, μα όχι ανθρώπινοι σε εμάς.
Και τα χρόνια περνάνε και μια ωραία μέρα ξυπνάς και καταλαβαίνεις πώς μ’αυτά και μ’αυτά έχασες τις ωραιότερες στιγμές σου ίσως για άλλους.
Και απλά κουράστηκες.
Ναι, κουράστηκε η ψυχή σου.
Σε έναν κόσμο για σένα να ζεις για τους άλλους.
Όσο είναι νωρίς τουλάχιστον μάθε να σε αγαπάς και να σε φροντίζεις.
Κανένας δεν θα σου φερθεί ωραιότερα από τον ίδιο σου εαυτό.
