Γράφει ο Nickolas M.
Κοίτα να δεις, τελικά η ζωή έχει πολύ χιούμορ. Εγώ ο και καλά ατρόμητος, άνιωθος και ψύχραιμος, να με λούζει κρύος ιδρώτας και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να σε χάσω.
Εγώ που σε άλλες περιπτώσεις θα με έλεγες και αδιάφορο, να αγωνιώ κάθε στιγμή. Αν είσαι καλά, αν αισθάνεσαι καλά μαζί μου, αν χρειάζεσαι κάτι, οτιδήποτε. Που με πιάνει καρδιοχτύπι αν αργήσουμε 5 λεπτά να μιλήσουμε.
Που μισή γκριμάτσα στο πρόσωπο σου μου προκαλεί άγχος αν έχει συμβεί κάτι. Κι από την άλλη, συνέχεια η ίδια σκέψη. Είσαι καλά μαζί μου; Σου προσφέρω όλα όσα έχεις ανάγκη; Πρώτη φορά που ζω κάτι τέτοιο.
Ίσως πρώτη φορά που νιώθω κάτι τόσο ολοκληρωμένο. Δεν φοβήθηκα ποτέ στην ζωή μου μην ξαναχάσω άνθρωπο. Μάλλον γιατί κανείς τους δεν ήταν ο άνθρωπος μου.
