Μέχρι να γίνεις ο Αύγουστος μου. 

 

Σου έχω πει πως δεν αγαπώ τα καλοκαίρια; 
Πάνε χρόνια που στέκομαι πάνω από τη θάλασσα θυμωμένη και τις πετάω πέτρες, σαν να προσπαθώ να την πληγώσω. 
Κι αυτός ο Αύγουστος που κρατήσαμε σε εκκρεμότητα, να ξέρεις πως έχει φυλαγμένο ένα ταξίδι. 
Ένα ταξίδι που δεν θα ρωτήσω ούτε το πού, ούτε το για πόσο. 
Με ένα “φύγαμε”, θα γίνουν όλα. 
Κι εγώ θα ξαναγίνω παιδί, και θα μου αρέσει και πάλι το παγωτό φράουλα. 
Θα σε πειράζω που ο αέρας θα σε τσαντίζει και θα περνάω τα δάχτυλά μου μέσα από τις μπούκλες μου. 
Θα σταματήσω να πετάω τις πέτρες στη θάλασσα. Δεν θα θέλω πια να την πληγώσω. Δεν θα θέλω πια να σε πληγώσω. 
Θα χάνομαι μέσα της με μάτια ανοιχτά, να την νιώθω και στο τελευταίο κύτταρό μου και να με ξαναβαφτίζει. 
Θα φτιάχνω κάστρα στην άμμο και θα αφήνω το κύμα να τα γκρεμίσει, γιατί κάστρο μου ήσουν πάντα εσύ κι ασπίδα μου η αγκαλιά σου. 
Θα μου μαθαίνεις τους αστερισμούς και θα σου μιλάω άλλοτε με λέξεις κι άλλοτε με σιωπές. 
Θα μου μιλάς με τα τραγούδια κι εγώ θα ανατρέχω στους στίχους για να βρω εκείνα που δεν μου λες. 
Και πριν βραδιάσει, εκεί που το σούρουπο ενώνεται με τις στιγμές της μέρας που είναι πια μνήμη, θα σε συγχωρώ, θα σε αγαπώ και θα αφήνομαι. 

Χωρίς άμυνα και χωρίς στεγανά. 

Γι’αυτό σου λέω, άσε με να μην τ’αγαπώ τα καλοκαίρια, μέχρι να γίνεις ο Αύγουστος μου. 
Μέχρι να μπορώ να λέω, πως άξιζε..