Μήπως έχεις ξεχάσει να είσαι η προτεραιότητά σου;

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού.

Κάθε βράδυ, όταν όλα σπίτι είναι τακτοποιημένα και τα παιδιά κοιμούνται, πολλοί συνηθίζουν να οργανώνουν την επόμενη μέρα. Φτιάχνουν μια λίστα με το τι έχουν να κάνουν, είτε στη σκέψη τους, είτε σε χαρτί, ώστε την επόμενη μέρα να διευθετηθούν οι υποχρεώσεις.

Έχετε αναρωτηθεί τι θέση κατέχετε στη λίστα;

Ποιά ήταν η τελευταία φορά που κάνατε κάτι για εσάς; Κάτι που είναι μόνο για εσάς και καλύπτει μια δική σας προσωπική ανάγκη; Πολύ πιθανό είναι ότι θέλετε να κάνετε πολλά, αλλά όλο και κάποια άλλη υποχρέωση προκύπτει και τα δικά σας θέλω τελικά πάνε πολύ πίσω. Διαβάζοντας το ίσως κάποιοι να συνειδητοποιούν ότι το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται για χρόνια.

Χρόνια τώρα προτεραιότητα έχουν τα παιδιά, ο/η σύζυγος, η δουλειά, οι γονείς, οι φίλοι, οι γείτονες! Όλοι κάτι περιμένουν από εμάς στο οποίο εμείς νιώθουμε την υποχρέωση να ανταποκριθούμε. Ένας φαύλος κύκλος προσδοκιών, ο οποίος διαιωνίζεται και οι πιθανότητες να σπάσει όλο και λιγοστεύουν.

Οι ώρες της ημέρας ποτέ δεν φτάνουν για τα δικά μας θέλω και ανάγκες, καθώς οι ανάγκες των άλλων προέχουν. Για πόσο ακόμα όμως θα καταπιέζουμε τις δικές μας ανάγκες; Αν δίναμε “φωνή” σε αυτόν τον καταπιεσμένο εαυτό τι θα μας έλεγε; Ίσως αυτά να ήταν τα λόγια του, τα οποία αν τα ακούγαμε προσεκτικά να ήταν ικανά να μας ταρακουνήσουν και να κάνουμε κάτι διαφορετικό:

” Τόσα χρόνια τρέχεις για να ευχαριστήσεις και να ικανοποιήσεις τους άλλους. Εσύ πού βρίσκεσαι; Υπάρχεις σε αυτόν τον κόσμο; Αν ναι, πώς επιβιώνεις; Αυτή τη ζωή ονειρεύτηκες; Η πλευρά σου που θέλει να φροντίσει και να δώσει αγάπη έχει πάρει τα ηνία, ενώ η πλευρά σου που διψάει να αγαπηθεί, να την φροντίσουν και να ακουστούν οι ανάγκες της, δεν έχει καν φωνή. Άκου με κι εμένα! Υπάρχω κι εγώ σαν ένα κομμάτι του εαυτού σου και πρέπει να μου δώσεις κι εμένα σημασία. Να με ακούσεις και να με φροντίσεις.

Αγάπα με και ας με θεωρείς το ευάλωτο κομμάτι σου. Δεν είναι αδύναμος όποιος θέλει φροντίδα! Μην με φιμώνεις! Αν με αγαπήσεις κι εμένα θα νιώσεις να μπαίνουν τα κομμάτια του παζλ σου στη θέση τους!”

Ας δώσουμε σημασία και φωνή και σε αυτές τις πλευρές μας που παλεύουν να ακουστούν και να εκφραστούν. Αν σταματήσουμε να τις αγνοούμε, τότε θα νιώσουμε ότι μπορούμε να μας βάλουμε σε πρώτη προτεραιότητα γιατί το αξίζουμε! Αξίζουμε την αγάπη, αξίζουμε την αποδοχή, αξίζουμε να είμαστε η προτεραιότητα μας.

LoveLetters