Γράφει η Τζένη Ζάικου
Κλείνω τα μάτια και εισπνέω τον καθαρό, μυρωδάτο, ανοιξιάτικο αέρα.
Τα ανοίγω και βλέπω τις αμυγδαλιές και τις πασχαλιές, στην ακμή τους, να μου γνέφουν με τα κλαδιά τους καθώς φυσάει ο αέρας απαλά.
Κρατώ έναν αχνιστό καφέ – τον αγαπημένο μου – κι ένα σακουλάκι μ’ ένα γλυκό αμαρτία.
Περπατώ στους δρόμους και βλέπω σκυλάκια να τραβάνε ανυπόμονα τους ιδιοκτήτες τους και μωρά περασμένα στον μάρσιππο των γονιών τους.
Ενεργητικότητα κατακλύζει τον κόσμο τριγύρω. Άλλοι γελάνε κι άλλοι φωνάζουν, βρίζουν, αγκαλιάζονται. Κάποιοι ανοίγουν τώρα τα παντζούρια τους για να αφήσουν το πρωινό φως να μπει και να λούσει το δωμάτιό τους και άλλοι ξεκλειδώνουν τις πόρτες από μαγαζιά και καφέ.
Για να πω την αλήθεια, θα προτιμούσα να μην πάω σήμερα στη δουλειά.
Θα ήθελα να κάνω κοπάνα και να πάω σε ένα πάρκο δίπλα στη θάλασσα, να διαβάσω το βιβλίο μου και να ρουφήξω όση βιταμίνη D μπορέσω.
Όμως αυτό δεν γίνεται. Τουλάχιστον όχι για τις επόμενες οκτώ ώρες.
Φτάνω έξω από το κτήριο όπου εργάζομαι και κοιτώ την πρόσοψη από την απέναντι πλευρά του δρόμου. Τον κόσμο που έχει μαζευτεί απ’ έξω και περιμένει να ξεκλειδώσουν την πόρτα.
Αισθάνομαι στο δέρμα μου την πρωινή ενεργητικότητα, τις γκρίνιες αλλά και την φρεσκάδα, την διάθεση για δουλειά. Μπορεί σε κάποιες ώρες να έχει στερέψει, μα τώρα είναι στα πάνω της.
Με παρατηρώ, σαν να βρίσκομαι έξω από το σώμα μου. Περνάω τον δρόμο. Χαιρετώ τον κόσμο. Χαμογελάω. Πίνω μια γουλιά απ’ τον καφέ μου.
Η πόρτα ανοίγει και μία νέα μέρα ξεκινάει.
Κι εγώ αναρωτιέμαι: Μήπως είμαι ευτυχισμένη και δεν το ξέρω;
