Μήπως ο εγωισμός σου, μετρά το πόσο σε αγαπάνε κι όχι το πόσο αγαπάς;

Γράφει η Σταυρούλα Μαστέλλου

Είναι οι μέρες που έχεις μπλεχτεί μες τις σκέψεις σου περί ζωής και θέλω. Κατσουφιάζεις και νευριάζεις με τους γύρω σου λες και σου φταίνε επειδή εσύ δεν ξέρεις τι θες.
Αρχίζουν οι σχέσεις σου να κατηφορίζουν. Δεν σου αρέσει τίποτα. Γκρινιάζεις. Νομίζεις πως εσύ είσαι κάτι μοναδικό κι όλοι πρέπει να ικανοποιούν τα θέλω σου. Τσακώνεσαι με τους αγαπημένους. Κάθε μέρα για σένα γίνεται άθλος για επιβίωση σαν να ζεις σε μία εποχή φτώχειας και πείνας.
Όμως η ψυχή σου είναι εκείνη που πεινάει και λησμόνησες να την ταΐσεις τη τροφή του πνεύματος.
Όλοι δίπλα σου μεταμορφώνονται σε αρπακτικά που θέλουν να υποδουλώσουν τη λεία τους. Ουσιαστικά το αρπακτικό έγινες εσύ που ρουφάς την ενέργεια των θηραμάτων σου. Σου λένε καλημέρα και απαντάς επιθετικά λες και σε βρίζουν .
Πάντα κάτι σου λείπει στις κουβέντες ,στις πράξεις. Εσύ όμως τι καλό έκανες για τους άλλους; Ποια όμορφη λέξη με καλοσυνάτο τρόπο είπες; Ποια επιθυμία τους πραγματοποίησες; Ποια ανάγκη τους ικανοποίησες; Ποια στεναχώρια τους κατανόησες; Ποιον αγώνα τους υποστήριξες; Ποια πράξη ευγνωμοσύνης έκανες; Ποιον για μια χάρη ευχαρίστησες; Με ποιον άνθρωπο ανοίχτηκες;
Έδειξες εμπιστοσύνη στους ανθρώπους; Μοίρασες αγάπη; Μοίρασες ανιδιοτέλεια έστω σε ελάχιστο βαθμό; Κοίταξες τα μάτια των γύρων σου να δεις τι πόνο κρύβουν; Παρηγόρησες θλίψεις των άλλων;
Ή είχες το βλέμμα σου στραμμένο μόνο σε ότι έχεις ανάγκη εσύ περιμένοντας τους γύρω σου να σε νταντέψουν σαν να είσαι ένα μικρό παιδάκι; Μήπως σε νοιάζει μόνο ο εαυτός σου; Μήπως όλα τα αντιμετωπίζεις μέσα από το Εγώ σου; Μήπως μετράς το πόσα σου δίνουν και όχι το πόσα προσφέρεις;
Μήπως σε ενδιαφέρει αποκλειστικά το πόσο σε αγαπάνε κι όχι το πόσο αγαπάς;