Μήπως σου χρωστάς, να κάνεις κάτι και για σένα;

Γράφει η Κέλλυ Σεφέρου

Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί δεν κάνουν όσοι αγαπώ όλα όσα κάνω εγώ για εκείνους. Ύστερα πάντα σκέφτομαι πως αυτοί οι άνθρωποι που περιμένω να με κάνουν να χαμογελάσω, είμαι εγώ.

Και περνούν οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια. Και μικραίνει η μέρα, οι παραστάσεις και οι “αναταραχές” του κάποτε ανεξερεύνητου εαυτού μας. Να το ονομάσουμε πήξιμο ή μήπως καλύτερα ρουτίνα;

Σπίτι- δουλειά, δουλειά- σπίτι. Μερικές δραστηριότητες για να μας υπενθυμίζουν πως η ζωή δεν είναι μόνο υποχρεώσεις, μερικοί φίλοι και μαζί με αυτούς μερικά ακόμα συνηθισμένα στέκια. Κάπου στο βάθος ο ελεύθερος χρόνος μας για να μας κοιτάει πάντα κατάματα και να μας ρωτάει το εξής:

Πότε θα κάνεις κάτι για εσένα;

Πόσες φορές άραγε να μας έχει ρωτήσει αυτή την φράση; ‘Ισως χιλιάδες. Λίγο- πολύ, στην πλειοψηφία μας πάσχουμε από την νόσο της ρουτίνας, έτσι δεν είναι; Θα λέγαμε πως είμαστε αντισυμβατικά πλάσματα, καλά δομημένα στα συμβατικά μας καλούπια. Κι όμως δεν αντιδράμε.

Κι όμως δεν παραπονιόμαστε και ας κλαίμε πολλές φορές στα σιωπηλά λίγο πριν κοιμηθούμε. Κάτι μας πονάει. Κάτι βαθιά μέσα στη ψυχή μας μοιάζει να απουσιάζει και αυτό το κάτι παλεύουμε μέρα-νύχτα να το εντοπίσουμε, επιστρατεύοντας κάθε μέσο, με μόνο “όπλο” την ρουτίνα μας.

‘Ολα είναι ομοιόμορφα άσχημα, δεν συμφωνείς; ‘Oλα κυλάνε κωμικοτραγικά ρόδινα. Μαζί και εμείς. Και όμως μέσα μας πραγματικά ξέρουμε την αλήθεια.

Ξέρουμε πως τα πάντα μπορούν να ανασχηματιστούν αν αποφασίσουμε να κάνουμε την κάθε ημέρα να μοιάζει με ένα δώρο αφιερωμένο στον εαυτό μας. Όταν αποφασίσουμε να ζήσουμε και όχι να επιβιώνουμε απλά.

Όταν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε και όχι να ενισχύουμε την στασιμότητα μας. Όταν η λέξη της ευγνωμοσύνης γίνει συνώνυμο μας και όχι η λέξη της αδικίας.

Όταν ψάχνουμε απαντήσεις στον εαυτό μας και όχι τριγύρω μας, μόνο τότε ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος, μαζί και εμείς μέσα σε αυτόν. Και ας τα ξεχνάμε όλα αυτά στα μέσα της διαδρομής.

Και ας αναγκαζόμαστε να συνυπάρχουμε με την καλά ‘σχηματισμένη’ ρουτίνα μας.

Κάπου εδώ, έχω μια πρόταση να θέσω στον εαυτό μου, μαζί και σε όλους εκείνους που μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν αυτό το κείμενο, από ανάγκη ή από περιέργεια. Τι θα λέγατε να μαζευτούμε όλοι εμείς που τιμάμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και να πούμε στον εαυτό μας επιτέλους τα εξής:

Από σήμερα εαυτέ μου αλλά και για κάθε επόμενη φορά, σου υπόσχομαι πως θα πάψω να ζω μόνο για την συνήθεια και την ρουτίνα. Θα βρω χρόνο για να απομακρύνω από την ζωή μου την στασιμότητα, την τοξικότητα, τα αρνητικά συναισθήματα και όλους εκείνους τους ανθρώπους που με απομακρύνουν από το ‘μέσα’ μου ενώ παράλληλα με εγκλωβίζουν σε λάθος πραγματικότητες.

Από σήμερα σου υπόσχομαι να βρω στα αλήθεια τον τρόπο και τον χρόνο για να σε φροντίζω περισσότερο.

Θα σε πάω πιο πολλές βόλτες, σε μέρη που έχεις επιθυμήσει. Θα σε πάω πιο πολλά ταξίδια, και αν χρειαστεί θα σε ταξιδέψω με το μυαλό. Θα κάνω τρέλες, θα επαναφέρω το παιδί που κρύβω μέσα μου, θα πραγματοποιήσω όλα σου τα απωθημένα, όλα σου τα όνειρα και θα σταματήσω να σκέφτομαι μονίμως με γνώμονα την γνώμη των άλλων.

Από σήμερα θα προσπαθήσω! Θα προσπαθήσω για εσένα με μόνο κίνητρο εμένα και με σκοπό να σε βλέπω χαρούμενο και ευτυχισμένο. Για όλες εκείνες τις φορές που σε αδίκησα, σε πλήγωσα και τελικά σου στέρησα το χαμόγελό σου.

Σήμερα εαυτέ μου πήρα την απόφαση να σου ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη και ένα ακόμα πιο μεγάλο ευχαριστώ, για όλες εκείνες τις φορές που δεν τα παράτησες! Που δεν τα παράτησα ούτε και εγώ μαζί με εσένα!

Αυτά να πούμε στον εαυτό μας παιδιά! Αυτά και όλα εκείνα που καιρό τώρα κρατάει καλά κρυμμένα η καρδιά μας. Και ας χαμογελάμε πολλές φορές με δυσκολία. Και ας αφήνουμε όλες εκείνες τις στιγμές που μας ανήκουν να περνάνε αδιάφορες μέσα στο χωροχρόνο της ζωής μας.

Έτσι είναι η ίδια η ζωή άλλωστε. Έτσι και εμείς οι άνθρωποι. Σημασία δεν έχει όμως πόσα είναι τα λάθη που κάνουμε , αλλά τι μαθαίνουμε μέσα από αυτά και πόσο πρόθυμοι είμαστε τελικά για να τα αλλάξουμε.

Καλή μας χρόνια λοιπόν! Και αν μια ευχή θέλω να δώσω σε όλους μας, μαζί και στον εαυτό μου, τότε είναι αυτή: Εύχομαι η αυτοφροντίδα να μπει σε πρώτο πλάνο και μάλιστα σε θέση πρωταγωνιστή και όχι απλού παρατηρητή!

Όλα τα άλλα θα έρθουν, αρκεί η αγάπη για τον εαυτό μας να αποτελεί την νούμερο ένα κινητήριο δύναμη ώστε να ζήσουμε όλα εκείνα τα μικρά ή και σπουδαία που ονειρευόμαστε!

Ελπίζω και εσύ να ευχηθείς το ίδιο! Γιατί το αξίζουμε! Γιατί μπορούμε! Γιατί το θέλουμε! Γιατί η ζωή σε τελική ανάλυση είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή!