Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Μία μέρα θα έρθω να σε συναντήσω.
Δεν θα λογαριάσω αν είναι μέρα, νύκτα, καλοκαίρι, χειμώνας.
Δεν θα λογαριάσω αν θα μπορείς, αν οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκές, ή που βρίσκεσαι.
Δεν θα λογαριάσω αν φοβάμαι, αν φοβάσαι, αν τρέμεις, αν λαχταρώ αν κόβεται η ανάσα μου μόνο στην σκέψη.
Αν δεν το έχω κάνει ακόμα, είναι γιατί φοβάμαι εμένα.
Είναι γιατί φοβάμαι εσένα.
Ξέρω ζω ακόμα μέσα σου.
Είμαι στην κάθε αναπνοή σου.
Μια μέρα θα πάρω φόρα και θα έρθω να σε βρω χωρίς να μετρήσω χιλιόμετρα, πρέπει, κανόνες, εμπόδια.
Θα έρθω να σε βρω για να δω αυτό το φως στα μάτια σου, κάθε που με συναντούσες και το χαμόγελο στα χείλη σου την ώρα που έλεγες τ ‘όνομά μου.
Ξέρεις, ήρθε η ώρα που πρέπει εμείς οι δύο να κλείσουμε λογαριασμούς ανοικτούς από το παρελθόν.
Ήρθε η ώρα που πρέπει να κοιταχτούμε στα μάτια και να πούμε αλήθειες.
Την δική μας αλήθεια.
Μια μέρα θα έρθω να σε συναντήσω εκεί που δεν θα το περιμένεις, όταν θα έχεις σταματήσει να καρτεράς, όταν δεν θα περιμένεις να φανώ από πουθενά.
Μόνο κάνε μου μία χάρη.
Να φοράς εκείνο το σιέλ πουκάμισο που φόραγες την πρώτη μέρα.
Αφιερωμένο..
