Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα
Το άλλο σου ολόκληρο .
Σώπα κι άκου όσα ο άνθρωπος ακόμα δεν έχει τολμήσει σε λέξεις. Κλείσε τα μάτια, όχι σε αυτά που βλέπεις αλλά αυτά που αισθάνεσαι. Άκουσέ με, είναι αργά και πρέπει να γνωρίζεις. Το χρωστάς σε εσένα, σε εμάς. Ίσως αύριο κανείς δεν είναι εδώ, πρέπει να γνωρίζεις.
-Φοβάσαι;
-Φοβόμουν.
Φοβόμουν τις ώρες πριν σε γνωρίσω, τα χρόνια. Έψαχνα εμένα σε εσένα χωρίς να σε ξέρω. Βράδια ολόκληρα περίμενα, φαντάσου. Έκλεινα τα μάτια μου σφιχτά και ήταν σα να σε άγγιζα, χωρίς χέρια. Χάιδευα την εικόνα σου κάθε φορά που ο χρόνος σε έκρυβε δειλά για να μη σε βρω.
-Και τώρα;
Τώρα είναι σα να σε έχω ζήσει δυο ζωές., ζητάω κι άλλες. Μη τρέχεις! Δεν είναι τέτοια η αγάπη αυτή. Ξέρω, ξέρω θα μου πεις για τότε. Για τότε που ξόδευα εμένα , για τότε που ξόδευες εσένα. Μα με ετοίμαζα! Μην τρομάζεις. Είναι πληγές δικές μας, σάρκα μας.Πόσο ίδιος φόβος να μας δέσει!
Αγκαλιάζω κάθε σου κομμάτι με τόση σιγουριά. Σκούπισε τα δάκρυα σου κι ησύχασε. Έχει άλλη γεύση να γυρνάς στο σπίτι πλέον. Έχει άλλο χρώμα αυτή η ένωση, άλλον ήχο, άλλο μέλλον.
Ησύχασε, τώρα μπορείς να κοιμηθείς . Δεν ήρθα για να φύγω. Θα μείνω εδώ να σου φυλάω τα όνειρα.
-Κι αν δεν το αντέχω;
-Δε φτιάχτηκες για το λίγο, σου το χρωστάς. Θυμάσαι; Ένας άνθρωπος ίδιος .
Ξένο σώμα, ίδια ανάσα, σκέψη, ανάγκη.
-Ποιον πολεμάς, καρδιά μου;
-Βλέπω εμένα σε εσένα, σταμάτησέ το.
-Πόσο μοιάζουμε!
-Σε φοβάμαι, έτσι έμαθα. Έτσι μου έμαθαν. Θα φύγεις κι εσύ όπως τόσοι. Μεγάλωσα!
-Μεγάλωσα κι εγώ, το βλέπεις.
Πώς το σώμα να ξεχωρίσει την καρδιά;
Μπορώ! Μπορώ να είμαι. Πάντα ήμουν! Κι ας μην ήμουν. Μετρούσα τα χρόνια και τις αντοχές για να’ ρθω. Περνούσα πάνω από σώματα σκιές με μανία και ένταση για να φτάσω σε εσένα.
-Γελάς;
-Κοιτάζω αλήθειες μέσα μου , κάνω τα λόγια σου δικά μου .
Κοίταξέ με, βιάσου. Μας περιμένουν τα χρόνια, μη μας χάσεις. Μας περιμένει το αύριο, αφού το χθες μαζί σου έζησα. Πάντα σε κουβαλούσα από παιδί, σε εκείνες τις διακοπές με τους γονείς μου, στην πρώτη μέρα στο σχολείο. Στον πρώτο χαμένο έρωτα και στην απουσία. Κυρίως σ’αυτήν. Γιατί μαζί σου έμαθα πώς είναι να τα νιώθεις όλα.
Ησύχασε.
Μας το χρωστάς.
Τώρα είσαι σπίτι_