Μαζί σου ένιωσα πώς είναι να αδειάζει μια ψυχή!

Γράφει η Ειρήνη Πυλαρινού

Αγάπη μου, δεν μου άφησες κακία απλά αδιαφορία. Βαρέθηκα να προσπαθώ για δύο!

Κάθε φορά που ερχόμουν σε οποιαδήποτε επαφή μαζί σου, το πρόσωπο μου έκαιγε.
Τις ώρες που καυγαδίζαμε, τις προσωπικές μας ώρες, τις καθημερινές μας ώρες, βίωνα τα πιο όμορφα και άσχημα συναισθήματα μαζί σου..

Με παρασέρνες στην τρέλα που είχες, με προσγείωνες ανώμαλα στην λογική σου..
Δεν ξέρω τι ήθελα, δεν ξέρω αν καν περίμενα κάτι από σένα, δεν ξέρω τίποτα..
Από τα πολλά δεν ξέρω, μαζεύτηκαν πολλά μα τόσα πολλά, που έμεινα να κοιτώ έναν τοίχο.

Ένιωθα το πρόσωπο μου, τόσο παγωμένο και ανέκφραστο, ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει σε υποτονικούς ρυθμούς, και οι μέρες περνούσαν, δεν ξέρω αν ήμουν σε κώμα, η στην πραγματικότητα, αλλά άρχιζα και ένιωθα καλά, και ας μην ήξερα πάλι τίποτα.

Προτίμησα το τίποτα, παρά τα δευτερόλεπτα που είχες για περίσσευμα, προτίμησα να θυμάμαι τις καλές παλιές μας στιγμές, παρά να ζω τις λίγες σημερινές σου

Δεν με ένοιαζε το λίγο, ούτε επιδίωξα και πότε το πολύ σου, τα νεύρα έφυγαν, το πάθος εξατμίστηκε, όχι γιατί δεν σε ήθελα απλά με κούρασες. Βαρέθηκα να προσπαθώ για δύο! Δήλωσα ερωτευμένος και όχι σίδερο, που δεν καίγεται στην φωτιά..

Αν τώρα με ρωτούσες τι σου έμεινε από όλα αυτά, θα σου απαντούσα με κουρασμένη φωνή, χωρίς να σου σηκώσω ανάστημα, με μάτια που σε κοιτάνε και βλέπουν στο κενό, με κούρασες! Μαζί σου ένιωσα πώς είναι να αδειάζει μια ψυχή!
Κουράστηκα, λυπάμαι, χαιρετώ!