Μας τη χρωστάγαμε εκείνη τη νύχτα..

Γράφει η Νεφέλη

Θα κρατήσω μέσα μου για πάντα εκείνη την νύχτα.

Νύχτα της αποκάλυψης την ονόμασα γιατί τότε ήταν που έπεσαν οι μάσκες, που γκρεμίστηκαν τα τοίχοι, που γίνανε στάχτη όλα τα πρέπει και τα μη, που άνοιξαν οι ψυχές και ομολόγησαν μυστικά που κράταγαν ερμητικά κλειστά για πολύ καιρό .

Εκείνη τη μια και μοναδική μας νύχτα, που παραδοθήκαμε άνευ όρων ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

Τότε που αφήσαμε να κυλήσουν αβίαστα και ελεύθερα όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα. Κάθε φιλί μας μια εξομολόγηση, κάθε άγγιγμα μια λύτρωση. Τα κορμιά ενώθηκαν χωρίς αναστολές. Παραδόθηκαν στον χορό του έρωτα. Ενός έρωτα κρυφού και ανομολόγητου, που μας βασάνιζε χρόνια.

Φαίνεται πως η μοίρα μας λυπήθηκε και αποφάσισε για ένα βράδυ να μας σμίξει. Ξέραμε και οι δυο πως ήταν η δική μας μοναδική στιγμή. Τη ζήσαμε, χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές. Είχαμε δικαίωμα σε αυτή τη νύχτα.

Ο ήλιος χάραζε όταν σε είδα να σηκώνεσαι από δίπλα μου. Έκανα πως κοιμάμαι. Σε παρακολουθούσα κρυφά να ετοιμάζεσαι να φύγεις.

Με κοίταξες μέσα από τον καθρέφτη. Έφυγες. Άνοιξα τα μάτια καθώς άκουσα την πόρτα να κλείνει.

Σηκώθηκα και πήγα στο παράθυρο. Πίσω από την κουρτίνα σε είδα να βάζεις τα χέρια πάνω στο αυτοκίνητο και να σκύβεις το κεφάλι. Ήθελα να τρέξω πίσω σου και να φωνάξω μείνε.! Όμως δεν έπρεπε. Δεν είχα το δικαίωμα.