Γράφει η Νόνη Διολή
Ξέρεις τι μου λείπει;
Να κάνω όνειρα.
Ν΄ αφήσω τον νου μου ελεύθερο να ταξιδέψει, να φανταστεί, να φτιάξει ιστορίες και σενάρια.
Μη φανταστείς τίποτα περίπλοκο, ανέφικτο και εξωπραγματικό. Μικρά, απλά πράγματα, μια σταλίτσα ονειράκια θέλω να κάνω.
Μια βόλτα στη θάλασσα, μαζί σου κατά προτίμηση, μια αγκαλιά, ένα φιλί ίσως, θέλεις να μου δώσεις ένα φιλί; Και καφέ, οπωσδήποτε μαζί μας να έχουμε καφέ, στο πλαστικό ποτήρι, να κάτσουμε στο ξύλινο παγκάκι, να γελάμε και να μασάμε τα καλαμάκια μας και να λέμε χαζομάρες και βλακείες. Θέλω να χαράξω και τ΄αρχικά μας επάνω στο παγκάκι, σε πειράζει; Θέλω ν΄ αφήσω το σημάδι μας χωρίς καρδιές και love for ever εννοείται. Ξέρεις, κανένα forever δε μετράει όσο μια στιγμή στο χρόνο χαραγμένη. Τα αρχικά μας μόνο πάνω στο ξύλο για να αιχμαλωτίσουμε λοιπόν τη δική μας στιγμή στο χρόνο θέλω να χαράξω. Να δες τα.
Και τώρα θέλω να σε τραβήξω από το χέρι και ξυπόλητοι στην άμμο να αρχίσουμε να ψάχνουμε να βρούμε κανένα αδέσποτο βότσαλο μέσα στην άμμο να ρίξουμε στη θάλασσα, να δούμε ποιος θα το κάνει να σκάσει πιο πολλές φορές στην επιφάνειά της – θυμάσαι που το κάναμε αυτό όταν είμαστε ανέμελα και ξένοιαστα παιδιά; Να κοίτα, ένα μεγάλο μπλε και ένα περίεργο λευκό και ένα γκρι λίγο πιο πέρα. Εσύ πρώτος, μετά εγώ. Χάνεις, έλα ρίξε άλλο ένα, να αυτό το πλατύ, είμαι σίγουρη ότι θα κάνει τα περισσότερα γκελ και θα κερδίσεις.
Μεταξύ μας, θα σε αφήσω να κερδίσεις, αλλά μόνο και μόνο για να προσποιηθώ τη θλιμμένη που έχασα και να σε κάνω να με πάρεις αγκαλιά να με παρηγορήσεις, Και άμα με πάρεις αγκαλιά εγώ θα κάνω το σώμα σου μαξιλάρι μου και θα το σφίγγω πάνω μου όσο πιο πολύ μπορώ, θα τρίβω το πρόσωπό μου στο στήθος σου, θα χώνω τη μύτη μου βαθιά στο δέρμα σου για να παίρνω ανάσες μέσα από εσένα και θα σου δίνω μικρές μικρές δαγκωματιές για κάνω τη γεύση σου δική μου.
Και έτσι όπως θα πέφτει το σούρουπο και θα αρχίζουν να φέγγουν τ΄ αστέρια και ν΄ ανάβουν τα φώτα σα μικρές πυγολαμπίδες, εσύ θέλω να με ξαπλώσεις πάνω στην άμμο με τα χείλη σου κολλημένα πάνω στα δικά μου, ασφυκτικά κολλημένα θέλω να είναι, να μην αφήνεις ούτε λίγο από τη δροσερή θαλασσινή αύρα να μπει ανάμεσα στα στόματά μας. Ακούς τον ήχο από το κύμα που σκάει στην ακτή; ναι, έλα να συγχρονιστούμε με τον ρυθμό του, άσε το σώμα σου να χορέψει το δικό μου σώμα στη μουσική που παίζει η θάλασσα. Το ξέρω πως σ’ αρέσει. Το νιώθω πως σ’ αρέσει. Και εμένα μου αρέσει. Το νιώθεις πως μου αρέσει.
Τώρα, άσε με να μείνω με τα μάτια κλειστά, λίγο ακόμα σε παρακαλώ. Ξάπλωσε και εσύ δίπλα μου. Όχι κάνεις λάθος, δεν έχω δάκρυα στα μάτια μου, λίγες σταγόνες απ’ τη θάλασσα είναι, έτσι όπως έσκασε το κύμα έβρεξαν τα μάτια μου και κύλησαν στα μαγουλά μου. Όχι, όχι δεν είναι δάκρυα μην επιμένεις, σταμάτα να μιλάς, μείνε μόνο λίγο ακόμα δίπλα μου και άσε με να ονειρευτώ μόνο για λίγο ακόμα…
