Γράφει ο Τριστάνος
Μεγάλωσα πια· και αποφεύγω τους κομπλεξικούς χαρακτήρες, το πρόχειρο φαγητό, τους φτηνούς ανθρώπους και τα ακριβά πράγματα.
Μεγάλωσα πια· και δεν έχω χρόνο για ανούσιες παρέες και δυσάρεστα βράδια.
Η σωματική και η εγκεφαλική ανάλωση με τα λάθος άτομα, είναι παρελθόν και ψάχνω την οικειότητα και την ίδιου μήκος κύματος συμπεριφορά.
Δεν χρειάζομαι την “οποιαδήποτε” συντροφιά, απλά για να μην είμαι μόνος μου.
Δεν έχω καμία διάθεση να διαπληκτίζομαι με τον κάθε ανόητο, για προφανή ζητήματα.
Προτιμώ τους ανθρώπους που ΔΕΝ τα “ξέρουν όλα” και προσπαθώ να μαθαίνω καθημερινά κάτι καινούριο.
Αντιπαθώ τους ξερόλες, τους μίζερους, τους εγωκεντρικούς και αυτούς που δεν αλλάζουν γνώμη με καμία δύναμη και απόδειξη.
Μεγάλωσα πια· και δεν έχω κουράγιο να τρέχω με τους τρελούς ρυθμούς που κινείται η ανθρωπότητα. Μου είναι αδύνατον να τους ακολουθήσω, γι’ αυτό περιορίζομαι σε αυτά που έχουν ουσία για μένα και όχι σε άχρηστες πληροφορίες.
Γεμίσαμε άχρηστες πληροφορίες και πράγματα που δεν προλαβαίνουμε να διαχειριστούμε. Δεν διαπραγματεύομαι πλέον την ηρεμία μου και την θεωρώ πολύτιμη συντροφιά και πηγή ενέργειας και δύναμης.
Απομακρύνω οτιδήποτε μπορεί να την ταράξει.
Η αταραξία είναι η μεγαλύτερη προσδοκία μου. Γι’ αυτό σταμάτησα να ανησυχώ, για αυτούς που δεν ανησυχούν για μένα. Μεγάλωσα πια και εκτιμώ κάθε μέρα που διανύω. Το σύμπαν μπορεί να είναι άπειρο, αλλά ο χρόνος μου σίγουρα όχι.
Απολαμβάνω κάθε ώρα, που μπορώ να νιώθω, να βλέπω, να μυρίζω, να ακούω, να αγγίζω τους αγαπημένους μου και τη ζωή. Δίνω περισσότερη βαρύτητα στα απλά πράγματα, στους ήχους των ζώων, στη δύναμη της φύσης, στην ηρεμία και στην ομορφιά της ισορροπίας.
Μου είναι περιττή ανάγκη, κάθετι ακριβό υλικό και δεν μου κάνει καμία αίσθηση, να προσπαθήσω για να το αποκτήσω. Μεγάλωσα πια και μου είναι εντελώς αδιάφορη η γνώμη του κόσμου για μένα.
Διότι αποδέχομαι ΕΓΩ, αυτό που είμαι και δεν επιβάλλω σε κανέναν την παρουσία μου. Ας κοιτάξει ο καθένας την καμπούρα του. Όσο και να μεγάλωσα όμως, δεν σταματώ να ονειρεύομαι, δεν σταματώ να ερωτεύομαι και μέσα μου να καίγομαι.
Δεν σταματώ να προσφέρω, να γελάω, να ταξιδεύω και στη βροχή να χορεύω. Δεν σταματώ να γράφω, να κλαίω, να παθιάζομαι και σκέψεις να μοιράζομαι!
Δεν σταματώ να ζω. Διότι ο θάνατος, δεν είναι η μεγαλύτερη απώλεια στη ζωή. Η μεγαλύτερη απώλεια είναι, ό, τι πεθαίνει μέσα μας ενώ είμαστε ακόμα ζωντανοί!
