Γράφει η Μόνια Μακρή
Ώρα για ξεκαθάρισμα λες.
Ώρα για αλήθειες.
Οπλίσου με δύναμη και κάντο. «Ή τώρα ή ποτέ» σου φωνάζει μια φωνούλα μέσα σου.
Ανοίγεις το μπαούλο και δεν τρομάζεις.. όμως παίρνεις σκαμπό και κάθεσαι αντίκρυ του.
Ανάβεις και ένα τσιγαράκι και κάθεσαι να το φιλοσοφήσεις λίγο το θέμα..
– Έλα μωρέ σήκω πια. Τί θα πάθεις; Ένα κομμάτι ύφασμα είναι .
Επ! κοπελιά! Ώπα! Για χαλάρωσε! Όχι και ένα απλό κομμάτι ύφασμα!
Φουσκάλες είχαν βγάλει τα πόδια μου μέχρι να το βρω! Όνειρο! Πρωτοφόρετο και αγορασμένο παρακαλώ!
Οίκος γνωστός ήταν αυτός που έγδυσε την τσεπούλα αλλά με έντυσε σαν πριγκίπισσα!
Α, όλα κι όλα! Το παραμυθάκι το έζησα και με το παραπάνω! Δε θυμάμαι τον αριθμό των Swarovski που κοσμούσαν το νυφικό μου. Θυμάμαι όμως πως όταν μου το περιέγραψε η πωλήτρια πριν καν το εμφανίσει μπροστά μου, σκέφτηκα «ε ναι! Μια φορά παντρεύομαι!»
Και Swarovski, και φουρό, και μαλλί μπούκλα και χρυσόσκονη παντού! Αστερόσκονη του ονείρου!
Τούλια και νεραϊδόσκονη ευτυχίας παντού! Γέλια και ευχές ολούθε!
Και φτάνει η ώρα για τη μεγάλη αποκάλυψη..
Σκίζεις το πρώτο νάυλον, σκίζεις το δεύτερο, ανοίγεις το φερμουάρ και μαζί με το υπέρλαμπρο κατάλευκο νυφικό σου ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου σαν ταινία και εκείνη η μοναδική βραδιά .. ο γάμος των ονείρων σου!
Γιατί ήταν πραγματικά ο γάμος των ονείρων σου. Ό,τι ονειρεύτηκες από παιδί είδες να πραγματώνεται μπροστά στα μάτια σου τόσο αβίαστα και γλυκά, σαν η ευτυχία να ήταν η μόνη επιλογή στη ζωή σου..
Είναι περίεργο αλλά ακούς ακόμα και τον ήχο των ποτηριών με τη σαμπάνια που τσούγκρισες ως κυρία Κοκοβίκου με δόξα και τιμή..
Ακούς τα χειροκροτήματα όταν κατέφτασες με τον άντρα της ζωής σου στην αίθουσα της δεξίωσης.
Ακόμη και τα χαχανητά ακούς κάτω από το τραπέζι των μικρούλικων παιδιών που επεξεργαζόντουσαν το φουσκωτό νυφικό σου και τα πριγκιπικά γοβάκια!
Βλέπεις γονείς και συγγενείς με δάκρυα χαράς να σου εύχονται μια καλή ζωή.
Και κοίτα φίλε μου, πώς αλλάζουν τα πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη.
Πώς η μοίρα αποφασίζει για μας και διαγράφει πορείες με άπειρα σκαμπανεβάσματα, χαρές, απώλειες μα κυρίως με δοκιμασίες που αποτυπώνονται σαν τατουάζ στην καρδιά και την ψυχή μας..
Και ακόμη και τώρα που εκείνος που πρωταγωνίστησε μαζί σου σε εκείνο το ξέφρενο πάρτυ της ζωής σας.. δεν είναι πια σημείο αναφοράς στο παρόν σου, και αυτό το πανέμορφο νυφικό κλείστηκε σε ένα μπαούλο παίρνοντας μαζί του και τη μελωδία εκείνου του πρώτου χορού.
Εσύ κορίτσι μου παραμένεις εδώ. Όχι να θρηνείς. Ούτε πια να αναπολείς. Αλλά να ονειρεύεσαι ένα μέλλον λουσμένο με άπλετο φως και νεραϊδόσκονη ευτυχίας.
Ξέρεις, αυτή που σου χρωστάει η ζωή!
Έφυγε και η θλίψη, έφυγε και το ανάθεμα από τα χείλη, έφυγαν όλα όπως έφυγαν και εκείνες οι στιγμές και κλειδώθηκαν για πάντα σε ένα χρονοντούλαπο.
Είδες τί κάνει ο χρόνος; Μεγάλος γιατρός !
Και άντε τώρα. Φτάνει! Το θαύμασες. Ταξίδεψες πίσω στον χρόνο. Θυμήθηκες το πώς άρχισαν όλα.
Δε θέλω να σε προσγειώσω απότομα αλλά σκέψου λίγο και τον λόγο που τελείωσαν όλα.
Πού το πάς καλέ; Στα σκουπίδια;
Στα σκουπίδια; Ποτέ! Θα είναι σαν να πετάω τη ζωή μου την ίδια.
Θα το αερίσω, θα το αφήσω να το χτυπήσει λίγο ο ήλιος και μετά θα το αποθηκεύσω ξανά. Με την ίδια αγάπη. Με την ίδια φροντίδα.
Τι μου φταίει το δόλιο; Αυτό μόνο ευτυχία μου χάρισε. 12 ώρες ευτυχίας, αρκετές για να μη μισήσω ποτέ τον γάμο.
Γιατί για μένα δεν είναι λέξη. Δεν είναι απλά θεσμός. Είναι αγάπη. Είναι ολοκλήρωση. Ένας κύκλος ξεχωριστός.. που δεν πρέπει ποτέ να σπάει.
Join the discussion