Γράφει η Λάουρα Σαργέντη
Μα τι υπέροχη εποχή! Όλοι απόλυτα «εκπαιδευμένοι» μετά από τον εγκλεισμό των δύο χρόνων, σπάσαμε ένα βράδυ την αλυσίδα, σαν σύγχρονα βαρελόσκυλα και φτού ξελευτερία! Αλλά, πως;
Ξεχάσαμε να ζούμε, να αγγιζόμαστε, να χαμογελάμε, να μιλάμε, να μοιραζόμαστε, να τρώμε μαζί (όχι μέσω zoom, το νου σου! Εδώ μιλάμε για τη ζωή).
Για σκέψου το…
Βγήκες επιτέλους από το σπίτι, με παλτό την απίστευτη ασφάλεια της μοναχικότητα και βρέθηκες εκτεθειμένος μέσα στο αφηνιασμένο πλήθος που τρέχει προς όλες τις κατευθύνσεις, τρελαμένο να γεμίσει τα 2 χρόνια χαμένης ζωής, περνώντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα κάθε περιοριστικό stop.
Κι εσύ, «γυμνός» μέσα στον κόσμο, πρέπει να αντιμετωπίσεις φίλους, συγγενείς, συνεργάτες, περαστικούς.
Κολλημένος σαν ξεχασμένη τσίχλα στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου που λέγεται «Ζωή», χαζεύεις την ταινία να εξελίσσεται μπροστά σου ανήμπορος να κουνηθείς, να αγγίξεις, να αισθανθείς. Όλα κινούνται τόσο γρήγορα! Ζαλίζεσαι! Ναι σε είχε προϊδεάσει ο Ψι σου ότι θα σε πιάσει κρίση πανικού μόλις ξαναδείς το φως. Και άξαφνα, κάποιος βιαστικός, σου χτυπάει τον ώμο.
Το τοπίο αλλάζει. Ξεκολλάς! Γυρνάς έντρομος! Τα μάτια σας συναντιούνται. Ο χρόνος παγώνει.
Εγώ είμαι. Έλα πιο κοντά. Δεν δαγκώνω. Νοιώσε την ανάσα, την θέρμη του κορμιού, άκου το γέλιο, κοίτα γύρω, ο καιρός είναι υπέροχος, σε λούζει ο ήλιος και το δροσερό αεράκι περνάει που και που, παρατήρησε. Άσε με να σ’ αγγίξω. Το έχω ανάγκη όπως κι εσύ!
