Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Γυρνώντας, μην μου ζητήσεις συγγνώμη. Απορρίπτεται.
Μην μου εξηγήσεις, είναι αργά.
Κυρίως μην απλώσεις τα χέρια σου να με αγγίξεις.
Το σώμα μου ακόμα πονά από την προδοσία σου.
Από τα ψέματα που με τόση ευκολία ξεστόμισες.
Από τις ιστορίες που με τόση ευκολία αντί για παραμύθια μου τα έμαθες για αλήθεια.
Μόνο που η αλήθεια σου και η αλήθεια μου, είναι δυο διαφορετικές ζωές.
Η δική σου, εκείνη που κρυμμένη στο σκοτάδι, προσπαθεί να εξαπατήσει κι η δική μου, στο ίδιο σκοτάδι να προσπαθεί να λυτρώσει και να λυτρωθεί.
Το ίδιο σκοτάδι μοιραστήκαμε, αλλά όχι τα ίδια σημάδια στο κορμί.
Όχι τον ίδιο έρωτα. Όχι το ίδιο πάθος.
Εσύ, ερωτεύτηκες την δύναμη σου, να ορίζεις το χαμόγελό μου.
Εγώ, ερωτεύτηκα το χαμόγελό σου.
Και τώρα;
Τι θες;
Να ανταλλάξουμε χαμόγελά;
Να σβήσω ξανά το δικό μου και να λάμψει το δικό σου;
Λυπάμαι.
Είναι πολύ αργά. Με έμαθες τόσο πολύ στο ψέμα σου, που ακόμα κι η αλήθεια σου, με ψέμα μοιάζει!