Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Καταλαβαίνουμε άραγε πότε αλλάζουμε πίστα;
Ποιο άτομο ανήκει στην ίδια με εμάς πλέον και ποιο θα ήθελε. Μα, δεν μπορεί να ακολουθήσει;
Και όταν πια κατανοήσουμε, δικό μας το κάνουμε, πόσο σίγουροι είμαστε ότι η αυτοπεποίθηση που μας διακατέχει ή η περηφάνια έστω, κρατούνται σε χαμηλά βαρομετρικά;
Πού αρχίζει η υγιής αυτοπεποίθηση και πού τελειώνει άραγε;
Πότε ένα άτομο ψωνίζεται και πότε ένα άτομο που επιλέγει την απλή ταπεινότητα περνιέται για ηλίθιο ή ξενέρωτο;
Εσύ, που τα βλέπεις ή πόσο μάλλον τα κρίνεις όλα αφ’ υψηλού…έχεις ποτέ υπολογίσει ότι ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει;
Είναι όμορφα τα ανεβάσματα μάτια μου και όχι δεν μου φταις που η επιτυχία, σου φέρνει έπαρση, να σου θυμίσω θέλω μόνο πως μέσα σε ένα τεράστιο σύμπαν, η κουκιδίτσα μας μικρή, ελάχιστη.
Μείνε στο ανέβασμα, κατόρθωμα σοβαρό είναι άλλωστε, που δεν μπορεί ο καθένας να φτάσει,
αλλά μαζί σου, αγκαλιά, να παίρνεις πάντα την κατανόηση, την συμπόνοια, την ευαλωτότητα και την ευαισθησία που θα σε κρατούν άνθρωπο.
Ναι, ο τόπος χρειάζεται μπροστάρηδες, μα από εκείνους που νοιάζονται και αγκαλιάζουν στο πέρασμά τους.
Που σταματούν να παρηγορήσουν και ύστερα προχωράνε.
Τρυφεράδα και αγάπη θέλει το πάνω και το μπροστά, για να έχει διάρκεια μα και αξία.
Τρυφεράδα και αγάπη θέλει ο άνθρωπος για να ξανα-ανθρωπέψει.
Ζήτα την αγάπη αυτή μέσα σου να βρεις κι αν δεν μπορέσεις, ζήτα βοήθεια.
Πολύ ψηλότερα από πριν, στο υπόσχομαι θα βρεθείς, όταν γεμάτο της ψυχής σου το κενό πια νιώσεις.
Η γνώση είναι καλή, σωστή και πάντα αποδεκτή και σεβαστή, μα η αγάπη και η φροντίδα, σαν εφόδια, χρειαζούμενες.