Με εμπιστεύεσαι;

Γράφει ο “Ανώνυμος”

– Με εμπιστεύεσαι;
– Θέλω τόσο πολύ να το κάνω, αλλά..
Έχω χάσει την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους πλέον. Ποτέ δεν είχα ξέρεις. Γιατί ήξερα πόσο εύκολα κορόιδευα κι εγώ τους ανθρώπους γύρω μου. Είχα βλέπεις έμφυτη την πουστιά μέσα μου. Χρόνια εμπειρίας. Κι ήρθε αυτή η ριμάδα η στιγμή κάποτε να εμπιστευτώ κι εγώ. Να αφεθώ. Να κλείσω τα μάτια και να τα δώσω όλα σε έναν άνθρωπο.

Και πίστεψε με ήταν τόσο ωραίο συναίσθημα. Η ελευθερία που ένιωθα ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Μεγάλο πράγμα να ζεις την αλήθεια. Βγάζεις άλλο εαυτό. Αναρωτιέσαι ποιος ήσουν τόσα χρόνια. Αφήνεσαι σε ένα μόνιμο χαμόγελο. Μ’ αυτό ξυπνάς, μ’ αυτό κοιμάσαι. Και περνάει ο καιρός και γεμίζεις ευτυχία.

Ψάχνεις να βρεις κενά μέσα σου, αλλά δεν υπάρχει χαραμάδα ακάλυπτη. Δεν υπάρχει σκοτάδι. Είσαι γεμάτος φως. Τόσο λαμπρό που περισσεύει για να φωτίσεις και τους γύρω σου και όταν φτάσεις στο απόλυτο, και όταν είσαι στο απόλυτο καλοκαίρι σου, ξυπνάς ένα πρωί στο σκοτάδι.

Νιώθεις τη γη να τρέμει κάτω απ τα πόδια σου. Ψάχνεις εκείνο το φως μέσα σου, μα δε βρίσκεις ούτε μια μικρή σπίθα. Μόνο συντρίμμια. Τόσα πολλά που έχουν θάψει κι εσένα μαζί. Kαι να σου πω κάτι χαρά μου; Aκόμη θαμμένος εκεί είμαι.

Ακόμη πετάω τα μπάζα και τα σκουπίδια έξω. Και πίστεψε με. Όταν καταφέρω και αδειάσω, θα κάνω χώρο μόνο για μένα. Θα ανάψω τη μικρή μου γκαζόλαμπα να έχω λίγο φως που θα ξέρω ότι δε θα σβήσει ποτέ. Και θα είμαι καλά.

Με τυφλώνουν πλέον τα πολλά φώτα και με ιδρώνουν τα ζεστά καλοκαίρια. Οπότε μη μου κάνεις τέτοιες ερωτήσεις, αν θες να κάνεις κάτι, φέρνε που και που λίγο λαδάκι για τη λάμπα μου..