Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.
Έφτασα 30 και ακόμα συμπεριφέρομαι σαν έφηβη. Έχω και το facebook να με συνδράμει σε αυτό. Κάθομαι και κοιτάω τη φωτογραφία που ανάρτησες πριν λίγες ώρες στο προφίλ σου.
Καινούρια είναι. Είχες καιρό να την αλλάξεις και τώρα την χαζεύω. Δεν είμαστε φίλοι πλέον -πως θα μπορούσαμε άλλωστε και δυσκολεύομαι να κοιτάω τις εξελίξεις στη ζωή σου.
Αλλά που και που επιδιώκω να κατασκοπεύω το προφίλ σου! Να ψάχνω τις αλλαγές και τις εξελίξεις που συμβαίνουν στη ζωή σου.
Σαν μια πληγή που μου αρέσει να την ξύνω για να μην κλείσει ποτέ! Έτσι νιώθω! Όχι ότι με πονάς πλέον αλλά να.. Κάθε φορά που βλέπω την εικόνα σου μπροστά μου κολλάει η σκέψη μου και μου κόβεται η ανάσα. Όχι για πολύ. Μονάχα για δυο –τρία δευτερόλεπτα.
Ίσα – ίσα όσο χρειάζεται για να συνειδητοποιήσει το μυαλό μου ότι πλέον αυτό που βλέπουν τα μάτια μου δεν πρέπει πλέον να συνάδει με την καρδιά μου. Δεν πρέπει πλέον…
Ξέρεις… μάλλον ασχήμυνες χωρίς εμένα!
Δεν ξέρω αν φταίει η απομυθοποίηση ή ο χρόνος που πέρασε! Δεν είναι και λίγος! Πάνε κοντά 5 χρόνια! και μάλλον ο χρόνος αυτός σε γέρασε!
Κοιτάω ξανά και ξανά την εικόνα σου! Πόσο ξένα μου μοιάζουν τα μάτια σου που ταξίδευα μέσα τους; Πόσο ξένα τα χείλη σου που τα φιλούσα συνέχεια; Πόσο ξένα τα χέρια σου που περίμενα να με κλείσουν μέσα τους για να κοιμηθώ το βράδυ; Πόσο ξένος κι αλλότριος μου μοιάζεις πλέον εσύ;;
Εγώ όμως γράφω ακόμα για σένα! Κι ας άλλαξαν τόσα όλα αυτά τα χρόνια! Κι ας ζούμε πλέον κι οι δυο μας μιαν άλλη ζωή!
Εσύ ποτέ δεν θα μάθεις πως κάποιες στιγμές με βασανίζουν τα βήματα σου στις σκέψεις μου και με βαραίνει η θύμηση σου!
Δεν θα μάθεις ποτέ πως ίσως τα παιδιά μου θα μπορούσαν να έχουν τα δικά σου μάτια και το δικό σου χαμόγελο αν δεν φοβόσουν τόσο τότε…Ίσως…
Μα με τα όνειρα δεν έζησε ποτέ τη ζωή του κανείς! Καλό σου ταξίδι!
LoveLetters
