Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη.
Αν είναι έρωτας θα το καταλάβεις. Μα κι αν είναι ενθουσιασμός θα φανεί. Στην αρχή όλα φαντάζουν ιδανικά. Πετάς στους ουρανούς και είσαι ευτυχισμένος χωρίς προφανή λόγο για τους άλλους.
Όμως στον ενθουσιασμό το “ξεφούσκωμα” δεν αργεί να έρθει. Κι εκεί που νόμιζες ότι ζούσες την απόλυτη ευτυχία με τον τέλειο έρωτα, προσγειώνεσαι απότομα έχοντας “σπάσει τα μούτρα σου”.
Όμως γρήγορα, ω! τι θαύμα , ξαναβρίσκεσαι ψηλά. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο ενθουσιασμός φουσκώνει και ξεφουσκώνει γρήγορα και δίνει τη θέση του σε άλλον ενθουσιασμό!
Ο έρωτας όμως; Για σκέψου. Ο αληθινός έρωτας όταν σε επισκέπτεται παραμένει και στα καλά και στα άσχημα. Δε χρειάζεται στολίδια ούτε δημόσια επίδειξη για να διατηρηθεί. Δε θέλει να του δείχνεις πάντα τον καλό σου εαυτό, ούτε να προσποιείσαι. Σε θέλει όπως είσαι.
Ο έρωτας έχει διάρκεια και σταθερότητα. Είναι αγνός και σοβαρός. Ακόμα όμως και όταν τελειώνει διαφέρει γιατί το τέλος του μοιάζει με πένθος, με ζωντανό θάνατο.
Δε συμβαίνει το ίδιο με τον ενθουσιασμό. Δεν πτοούμαστε από την απώλειά του γιατί γρήγορα θα παρηγορηθούμε από έναν άλλο το ίδιο ανάλαφρο και φευγαλέο. Την επόμενη φορά λοιπόν μη βιαστείς να βαφτίσεις έρωτα τον ενθουσιασμό σου.
Απλά δες αν ικανοποίησες επιφανειακές επιθυμίες, πάθη και εγωισμούς και αν με το καπελάκι στραβά βάζεις πλώρη για κάτι άλλο. Ε τότε δεν ερωτεύτηκες!
Γιατί τον αληθινό έρωτα θα τον κουβαλάς μαζί σου όσος χρόνος κι αν περάσει, ό,τι κι αν συμβεί. Κι αν ακόμα δεν ικανοποιηθεί θα έρχεται πάντα απρόσκλητος σε κάθε σου στιγμή. Πάντα θα διεκδικεί μια θέση στη ζωή σου, γιατί θα έχει αυτό το κάτι άλλο, το ξεχωριστό.
