Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Είχες πάντα ένα θέμα με τις σκιές. Τις αγαπούσες λες και σου έδιναν οξυγόνο να ζεις. Λίγο ο εσωστρεφής χαρακτήρας σου, λίγο η ατολμία σου, έβρισκες καταφύγιο σε αυτές. Η ψυχή σου είναι γεμάτη ανασφάλειες που τρέφονται με το σκοτάδι. Αγοράζεις χρόνο εκεί που θεωρείς πως τον πουλάνε φθηνά.
Σε ένα θέατρο σκιών λοιπόν πήρα μέρος και εγώ, τυφλή στην αρχή, άμαθη στα σκοτάδια δεν κατάλαβα πως απλά κρυβόσουν από την ίδια την ζωή.
Από την ζωή όμως μωρό μου δεν μπορεί να κρυφτεί κάνεις μακροπρόθεσμα. Έρχεται και σε βρίσκει και με ένα φύσημα διώχνει μακριά το σκοτάδι και σε αφήνει γυμνό στο φως. Έκανες ό,τι μπορούσες να παραμείνεις εκεί μα παρέβλεψες πως εγώ ήμουν ο άνεμος που σου έφερε η ζωή.
Δεν άντεξες να σταθείς στο φως, δεν άντεξες να σταθείς αντάξιος των περιστάσεων και έτρεξες να κρυφτείς στο γνώριμο καταφύγιο σου. Μείνε εκεί λοιπόν και μη γίνεσαι σκιά μου. Μη με ακολουθείς, γιατί εγώ δεν ζω στα σκοτάδια. Είμαι πρωταγωνίστρια στο έργο της ζωής μου και όχι μαριονέτα στις σκιές της δικής σου ζωής. Τρέξε μακριά, χάσου, μην προσπαθείς καν. Δεν αγαπώ τις σκιές.
Δεν άντεξες να σταθείς στο φως, δεν άντεξες να σταθείς αντάξιος των περιστάσεων και έτρεξες να κρυφτείς στο γνώριμο καταφύγιο σου. Μείνε εκεί λοιπόν και μη γίνεσαι σκιά μου. Μη με ακολουθείς, γιατί εγώ δεν ζω στα σκοτάδια. Είμαι πρωταγωνίστρια στο έργο της ζωής μου και όχι μαριονέτα στις σκιές της δικής σου ζωής. Τρέξε μακριά, χάσου, μην προσπαθείς καν. Δεν αγαπώ τις σκιές.
Μια ανάμνηση θα είμαι για σένα που θα σε πονάει όταν θα γυρίζεις να κοιτάξεις τι υπάρχει δίπλα σου. Κλείσε τις πόρτες στο φως των δικών μου ματιών γιατί δεν λάμπουν για σένα πια. Και ο χρόνος που φθηνά αγόρασες θα γίνει εχθρός σου και αλύπητα θα περάσει και θα κομματιάσει τη μίζερη ζωή σου. Δεν ξέρω αν σου αξίζει όλο αυτό που ζεις, μάλλον δεν αξίζει σε κανέναν, μάθε όμως πως έτσι είναι όταν προχωράς παρέα με σκιές. Σου εύχομαι κάποτε να βγεις στο φως και να ζήσεις εκεί την υπόλοιπη ζωή σου. Ίσως τότε καταλάβεις την κόλαση που εσύ ο ίδιος σου επέβαλες.
