Γράφει η Σοφία Δημητριάδου
Και είναι αυτές οι μέρες, οι κάποιες μέρες, που οι λέξεις φαντάζουν τόσο λίγες, τόσο λειψές, για να μπορέσουν να περιγράψουν αυτά που νοιώθεις.
Βομβαρδίζεις το μυαλό σου με σκέψεις μέσα σε μια εικόνα νηνεμίας.
Τα μάτια σου κοιτάνε αλλά δεν βλέπουν τίποτα από τα υπαρκτά πράγματα που είναι μπροστά τους. Εκείνες τις στιγμές βλέπεις μόνο τις δυνατότητες, τις επιλογές που έχεις. Το μονοπάτι που βαδίζεις και τα αμέτρητα άλλα που θα μπορέσεις να πάρεις. Τις απότομες στροφές και τις έντονες ανηφόρες.
Το σώμα σου νοιώθει κουρασμένο ενώ βρίσκεται σε στασιμότητα.
Η ψυχή σου ζωντανεύει και ταξιδεύει χωρίς να κάνει κανένα ουσιαστικό βήμα.
Η καρδιά σου χτυπάει γρηγορότερα ενώ βρίσκεται σε οπτική απραξία.
Κανένας δεν μπορεί να σε δει, κανένας δεν μπορεί να σε καταλάβει.
Μόνο τα μάτια σου, αυτά, που λάμπουν από προσμονή, διψούν από λαχτάρα. Μόνο αυτά μπορούν να μαρτυρήσουν, ίσως, όλα αυτά που δεν μπορείς να πεις. Όλα αυτά που δεν μπορείς να εξηγήσεις διαφορετικά, καθώς ότι και να πεις, θα είναι λιγότερο από αυτό που νοιώθεις πραγματικά.
Την έντονη επιθυμία για ζωή. Την μεγάλη ανάγκη να πετάξεις, να δεις τον κόσμο, να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου και να μην μείνουν μόνο στα χαρτιά και σε γωνιές του μυαλού σου. Να θυμηθείς την αίσθηση της ελευθερίας και του αέρα στα μαλλιά σου.
Γιατί δεν θα δεχτείς άλλο την μετριότητα και θα απελευθερώσεις τα φτερά του εαυτού σου από τα δεσμά που εσύ ο ίδιος έχεις τοποθετήσει σε αυτόν.
Γιατί είναι τα δικά σου όνειρα, η δική σου ζωή και αξίζουν την προσπάθεια και τον αγώνα σου.