Γράφει η Κρυστάλλω Αρχοντίδου.
Στα μικρά πράγματα φαίνονται οι άνθρωποι. Κοιτάς φωτογραφίες από φίλους, γνωστούς κι ανθρώπους που αγαπάς και το μόνο που βλέπεις είναι απλά στιγμές.
Ένα πράγμα ζητάς. Να σε αγαπούν και αγαπάς. Να νοιάζεσαι, και να σε νοιάζονται.
Στα μεγάλα σε διώχνουν οι άνθρωποι. Εκεί είναι που πρέπει να αντέχεις. Πάλι και ξανά από την αρχή.
Γυρίζεις να κοιτάξεις πίσω κι αυτοί που περίμενες, δεν είναι εκεί.
Περιμένεις και ψάχνεις λεπτομέρειες, όμως σε κρατάει η ζωή, παίρνει τις στιγμές σαν τη θάλασσα, όμως βρίσκεις το κουράγιο και συνεχίζεις γιατί η ζωή κάθε μέρα αρχίζει νέα σελίδα.
Να μην θυμώνεις, να μη σπαράζεις. Είναι σύντομη η ζωή, φεύγει και χάνεται. Να είσαι όπως είσαι. Να αγαπάς εσένα. Τους γύρω σου. Μα πιο πολύ, να σέβεσαι εσένα, τον εαυτό σου, γιατί είναι πολύτιμος! Δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν.
Όσοι είναι στο δρόμο σου, θα σε ακολουθούν. Τι αγαπάς, τι μπορείς, θα στα δείξει ο χρόνος. Μα το τι αντέχεις είναι το νόημα!
Μικραίνει ο χρόνος και είναι πολύτιμος. Μικραίνει η ζωή. Είμαστε ένα πέρασμα στον χρόνο. Και είναι κρίμα να χαλάμε τις αξίες μας. Η αξιοπρέπεια κυριαρχεί. Και μην χάσετε για κανέναν το εγώ σας.
Όσοι αξίζουν μένουν. Μα είναι μετρημένοι στα δάκτυλά σας. Δυο-τρεις. Αυτοί θα είναι οι στιγμές σας.
Μην αφήνεις να φεύγει ο χρόνος σου για ανθρώπους που δεν αξίζουν στιγμή από σένα.
Να είσαι ευγνώμων για αυτά που έχεις, κάποιοι, δεν τα έχουν καν!
