Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Φωτογραφίζει ο Μάνος Σαββίδης
Δεν είναι παγίδα, το να μεγαλώνεις απλά δεν έχει επιστροφή. Δεν έχει μονοπάτι για πίσω.
Κάθε στιγμή μετράει. Κάθε ανάσα αφαιρείται. Κάθε ματιά καταγράφεται. Κάθε ξέγνοιαστος ξηπωλητος χορός στην ακροθαλασσια χρεώνεται.
Και η ελευθερία αίρεται ύπουλα πίσω από “πρέπει” και μάσκες.
Κάνε λάθη. Μάθε από αυτά. Πλήρωσε για αυτά. Αλλά όταν ξοφλήσεις το λογαριασμό, σταματά να τα φοράς ταγάρι στην πλάτη σου. Κοιτα τους κριτές στα μάτια και μην κατεβάζεις το βλέμμα. Και το “φταίω” να το έχεις παράσημο καταπετσα φορεμένο. Και να χαμογελάς. Αφού ξημέρωσε η μέρα, χαμόγελα της.
Θα δεις τη ζωή να τελειώνει πολλές φορές. Στιγμές που θα σου φανούν ασηκωτες, θα τις σηκώσεις στην πλάτη σου και θα το κάνεις τόσες φορές που στο τέλος θα ξεχάσεις πώς είναι να περπατάς χωρίς το βάρος. Κι οι άνθρωποι θα λένε. Κι όσο πιο βαριά η κριτική τους, άλλη τόση κι η σαπίλα τους. Νομίζουν πάντα πως την κρύβουν μα δεν ξέρουν πως φαίνεται στα μάτια τους.
Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σου πει ποιος είσαι. Ουτε τι προοριστηκες να γίνεις. Αγαπά, ερωτεύσου, αφέσου, μην κρατάς στεγανά, δεν αξίζει η ζωή αλλιως. Να φτιάξεις οικογένεια και σπιτικό.
Οικογένεια δεν είναι οι άνθρωποι που σου όρισε η συγγένεια. Μην μπερδεύεσαι. Είναι οι άνθρωποι που θα επιλέξεις και θα τους αγαπάς και θα σε αγαπάνε, άνευ όρων, όχι για την τελειότητα ή τις προσδοκίες τους αλλά παρολες τις ατέλειες και τα ελαττώματα σου. Να φτιάξεις σπιτικό.
Οχι ντουβάρια και greige κουρτίνες. Σπιτικό ζεστό, να χώρα τους ανθρώπους σου ακόμα κι αν κάθονται κατάχαμα. Σπιτικό που θα μετράει γέλια και δάκρυα, αγκαλιές και άγγιγματα, όχι δωμάτια και τετραγωνικά.
Σπιτικό που θα αντέξει ακόμα και τους προδότες που θα κάτσουν στο τραπέζι σου μόνο και μόνο για να σε πονέσουν. Σπιτικό που θα μυρίζει πάντα φρέσκο φαγητό κι αγάπη. Κανέλα και γαρύφαλλο, λεμονι και μέλι, ζεστό ψωμί και λουκουμάδες. Και όταν σε ρωτάνε “μα δεν κουράζεσαι;” Εσύ να χαμογελάς γιατί την αλήθεια θα την ξέρεις.
Και αυτή την αλήθεια σου, θα την ξέρεις πάντα εσύ. Κι αυτή την αλήθεια οφείλεις να μην την προδοσεις. Κι αν είσαι τυχερός, κάπου εκεί, όταν θα έχουν βαρύνει οι πλάτες από τα φορτία και θα έχουν κουραστεί τα γόνατα από το βάρος, θα βρεθεί μια ψυχή, έξω από συγγενείς, παιδιά και έρωτες.
Θα βρεθεί μια ψυχή που δεν θα χρειαστεί να συστηθείτε. Θα σας δέσει μια λευκή αγκαλιά και πολύ φως. Θα ξημερώσει ένα πρωί και με έναν καφέ στο χέρι θα πείτε όσα ανομολογητα δεν τολμήστε ποτέ να πείτε σε κανέναν. Θα δεθείτε με μια αγάπη λευκή και θα αγαπήσετε κι ο, τι τους περιλαμβάνει. Ο, τι αγαπούν.
Και θα την προστατεύσετε αυτή την αγάπη ανελέητα. Ξέρεις γιατί; Γιατί αυτή η αγάπη, αυτή η ψυχή, θα είναι το ταίρι εκείνου του ξέγνοιαστου παιδιού που κάποτε έκανε σβούρες στην άμμο. Μην την μπερδέψεις αυτή την αγάπη με έρωτες, φιλίες και συνεργασίες. Ειναι το ταίρι του πιο αθωου και καθαρού κομματιού του εαυτού σου.
Και ξέρεις πότε θα την συναντήσεις αυτή την αγάπη; Όταν θα έχουν κλείσει οι φαυλοι κύκλοι, θα σε έχεις αγαπήσει, θα σε έχεις συγχωρέσει και θα είσαι έτοιμος να ζήσεις την καλύτερη εκδοχή της ζωής σου! Όταν θα μπορείς ελεύθερα πια να αφήσεις εκείνο το παιδί να ξανανακαλυψει τη ζωή.
Να χορέψει χωρίς ρυθμό, να γελάσει μέχρι να κοπεί η ανάσα, να ξεπλύνει τον πόνο με ένα κλάμα λυτρωτικό μα πάνω από όλα, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, τόσο και όπως αξίζει!
ΥΓ. Μάνο, ευχαριστώ..
