Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Φωτογραφίζει ο Μάνος Σαββίδης
Μην μου μιλάς για τις λιακάδες, δεν με νοιάζουν.
Τότε θα τους βρεις όλους εκεί. Πλάι σου, γύρω σου, όλοι εκεί.
Έλα να κάτσουμε και να δούμε τα σύννεφα μαζί. Να αλλάζουν σχηματισμούς, να γίνονται καρδιές και δράκοι. Να δακρύζουν και να γίνονται βροχή, να χαμογελάνε και να χάνονται παίζοντας κυνηγητό σε άλλους τόπους κι άλλους ουρανούς.
Μην μου μιλάς για τις λιακάδες, δε με νοιάζουν.
Οι άνθρωποί μου είναι εκείνοι που στάθηκαν και βραχήκαμε μέχρι το κόκκαλο και δεν φοβηθήκαμε.
Περπατήσαμε μαζί στα πλημμυρισμένα όνειρά μας και στεγνώσαμε κάποια ξημερώματα στην άκρη της θάλασσας.
Δεν φοβήθηκαν να μπουν κάτω από τα θυμωμένα σύννεφα, δεν φοβήθηκαν να σταθούν κάτω από τον ουρανό που μαύριζε.
Δεν φοβήθηκαν να μοιραστούμε τα πολλά, τα λίγα αλλά και το τίποτα.
Μ’αυτούς και μόνο μοιράζομαι τις λιακάδες μου πια.
Γι’αυτό αγαπώ τα σύννεφα και την βροχή.. γιατί ό,τι αφήνουν στο τέλος τους, άξιζε να μείνει!
