Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.
Λένε πως η συνταγή της αποτυχίας επιτυγχάνεται όταν προσπαθείς και εν τέλη καταφέρεις να είσαι καλός με όλους. Να τους έχεις όλους ευχαριστημένους και στα μάτια σου να βλέπουν τον έχων την λύση και τον προσωπικό τους σωτήρα, τον δυνατό τριμάλακα που θα σκιστεί για να επιλύσει το πρόβλημά τους, που θα δώσει για ακόμη μια φορά ένα κομμάτι από τα κομμάτια του για να νιώσουνε ασφαλείς και όσο το δυνατότερο καλά.
Το καλό παιδί εν πάση περιπτώσει που θα σου λένε πως είσαι αλλά που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν ή αν αναρωτήθηκαν, δεν μπήκαν ποτέ στο κόπο, να σε ρωτήσουν ή να διακρίνουν όσο γίνεται, το κατά πόσο τα κατάφερες ή τα καταφέρνεις να είσαι και να πράττεις έτσι.
Τι σκατά ανάγκες μπορεί να έχεις ή το κατά πόσο αυτή η δύναμη που βλέπουν σε εσένα, κάποια στιγμή θα αποφορτιστεί, αποδυναμωθεί, πρόσκαιρα τελειώσει!
Ανθρώπινοι αποστραγγιχτές ενέργειας που θα τους καταλάβεις σε πρώτη φάση σύντομα αλλά δεν θα θελήσεις να το κατανοήσεις. Όταν όμως εσύ θα χρειαστείς, θα συνειδητοποιήσεις πόσο λίγο ή και καθόλου έχουν να σου δώσουν.
Και σε αυτή τη φάση παραφιλολογία του τύπου “εγώ ίσως να μπορώ εκατό και ο άλλος δέκα” να τις κάνεις στην άκρη και να τις λαμβάνεις υπόψιν βερεσέ..
Χρειάζεσαι και εσύ να παίρνεις και όχι μόνο να σου παίρνουν και από ένα σημείο και μετά επιβάλλεται να λάβεις ό,τι περίπου δίνεις. Επιβάλλεται να εισπράττεις και αν δεν μπορούνε να σου δώσουν ή δεν θέλουν, γύρνα την πλάτη και τράβα παρακάτω.
Κατάλαβε πως τα κομμάτια σου που τα μοιράζεις αφειδώς, είναι δικά σου, πολύτιμα, σπάνια και δυσαναπλήρωτα.
Από εδώ και στο εξής όπου αξίζει και λαμβάνεις. Οι πολλές καλοσύνες σου να τελειώνουν εδώ σε παρακαλώ.
