Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Ξέρεις, οι ψυχές δεν είναι παιχνιδάκια, με τα οποία μπορείς να παίζεις κι όποτε σου καπνίσει να τα πετάς. Οι άνθρωποι δεν είναι αντικείμενα, να τα χρησιμοποιείς, μέχρι να εκπληρώσεις το σκοπό σου ή να γεμίσεις τον άδειο χρόνο σου και μετά τα καταστρέφεις. Τα αισθήματα δεν είναι είδη μιας χρήσης, να τα αντικαταστήσεις όταν τα βαρεθείς.
Ξέρεις, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που νιώθουν αληθινά, που επενδύουν ουσιαστικά, που αγαπούν δυνατά. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παραδίνονται όταν ερωτευτούν, που χαρίζουν την καρδιά τους όταν αγαπήσουν, που αν το αισθανθούν δίνουν τα πάντα τους και δεν υπάρχει πιο χυδαίο πράγμα απ’ το να μην εκτιμήσεις, να μην σεβαστείς τα πάντα κάποιου.
Αν δεν νιώθεις το ίδιο, φύγε. Αν δεν νιώθεις το ίδιο, χάρισε την αλήθεια σου κι αποχώρησε, μα μην παίξεις, μην εκμεταλλευτείς, μην ευτελίσεις μια ψυχή. Μην πιάσεις με βρώμικα χέρια μια καρδιά που χτυπάει για σένα.
Ματώνουν ξέρεις οι ψυχές κι ας είναι άυλες. Δακρύζουν οι ψυχές. Πονάνε οι ψυχές κι είναι μεγάλο κρίμα αν δεν τις αγγίζεις προσεχτικά, αν δεν τις προσέχεις, αν δεν τις εκτιμάς.
Είναι κρίμα που δένεται στο λαιμό σου και καμιά φορά μπορεί να σε πνίξει σε νερά, που ο ίδιος θόλωσες για να τονώσεις τον εγωισμό και την αυτοπεποίθησή σου. Είναι ένα κρίμα που μπορεί να σε βγάλει σε μονοπάτια που δεν είχες υπολογίσει.
Ξέρεις, οι ψυχές δεν είναι παιχνιδάκια. Μην παίζεις μαζί τους, γιατί στο game over, μπορεί εσύ να είσαι ο χαμένος.