Γράφει ο Νίκος Γρηγορόπουλος
Το εφήμερο, το εύκολο μοιάζει όμορφο και λάμπει, είναι προσιτό να αποκτηθεί και σε ικανοποιεί άμεσα και έντονα μα.. θα χαλάσει, θα λιώσει, θα αναλωθεί και έπειτα θέλει πέταμα. Δεν επισκεύαζεται, δεν διορθώνεται ούτε προσαρμόζεται στις κακουχίες του δύσκολου καιρού.
Δεν έχει την ποιότητα που απαιτεί ο καλομονταρισμενος εαυτός σου. Ό,τι ακριβώς προσφέρει ένα φθηνό “made in China” αντικείμενο που υπάρχει σε μια λαμπερή βιτρίνα και πρόκειται να μπει στο σπίτι σου, πάντα θα αμφιβάλεις για αυτό και πάντα θα έχεις μια σκέψη αντικατάστασής του, έτσι ακριβώς είναι και ένας εφήμερος έρωτας.
Ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου όμως δεν είναι σαλόνι που όλο και κάτι θα μπει αναξιόπιστο, είναι ένας ιερός ναός με κεριά αναμμένα και έναν εξώστη που σέβεσαι και προσέχεις μην τον λερώσεις και προπάντων δεν ανέχεται πλαστικές τελετές.
Έτσι λοιπόν ένας ναός με ελκυστικά φωτάκια αντί για φωτιά και εισερχόμενους άπιστους παύει να είναι ιερός.
Προτιμότερο να είναι άδειος και στους μαρμαρινους τοίχους να χορεύουν οι σκιές του μυαλού σου, τα κεριά να ζεσταίνουν τις προσευχές και η “αξία της τελετής” να ενσωματώνει την ενέργεια του πιστού με το είδωλο σου.
Η ηδονή, η πίστη και το σώμα είναι η τριάδα που θα δώσει στον πιστό την ανώτερη δύναμη για λατρεία.
