Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη
Η γιαγιά μου έλεγε πως οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που δείχνουν. Ή μάλλον δε δείχνουν αυτό που πραγματικά νιώθουν. Πίστευε ότι παρατηρώντας τους ανθρώπους ανακαλύπτεις πράγματα γι’ αυτούς που δε φαίνονται με την πρώτη ματιά.
Ο άνθρωπος, έλεγε, που γελάει δυνατά και φαίνεται “έξω καρδιά”, είναι στ’ αλήθεια πολύ μοναχικός. Σκορπάει χαρά στους άλλους όμως μέσα του κουβαλάει πόνο.
Ο άνθρωπος που δεν κλαίει ποτέ, δεν είναι ο πιο δυνατός αλλά ο αδύναμος. Δε βρίσκει τη δύναμη να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του γιατί ίσως δεν πήρε την αγάπη που του άξιζε.
Αυτός που νευριάζει συνεχώς και τα βάζει με όλους και με όλα, απλά χρειάζεται αγάπη, αγκαλιά και κατανόηση. Όχι στοχοποίηση και περιθωριοποίηση.
Ακόμα και αυτός που κλαίει συνεχώς και με το παραμικρό, δεν είναι ο εκνευριστικός και ο αδύναμος της παρέας. Όχι. Απλά είναι πολύ ευαίσθητος και αναζητά ανθρώπους να πιστέψουν σ’ αυτόν και να του δώσουν αγάπη.
Μα και αυτός που κοιμάται συνέχεια, δεν είναι ο τεμπέλης που νομίζουν πολλοί. Λυπημένος είναι και απογοητευμένος και προσπαθεί να ξεχνιέται με τον ύπνο. Χέρι συμπαράστασης ζητά και αυτός!
Η γιαγιά μου λοιπόν είχε δίκιο.
Οι άνθρωποι με λάθος τρόπο αναζητούν αυτό που τους λείπει. Την αγάπη!
Την αγάπη που είναι το φάρμακο και το μυστικό για όλα. Γι’ αυτό την επόμενη φορά μη βιαστείς να βάλεις ταμπέλες στους ανθρώπους και να τους καταδικάσεις. Απλά παρατήρησε και σκέψου. Μήπως μπορείς κι εσύ να βοηθήσεις προσφέροντας απλά και ανέξοδα λίγη αγάπη;
