Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Όχι, δεν θα αφήσει την ζωή του για σένα.
Όχι κορίτσι μου, μην γελιέσαι.
Δεν έχει καμία σημασία πόσο αισθησιακή, σέξι, ναζιάρα, χαριτωμένη είσαι.
Την αγαπάει. Όχι όπως εσύ ίσως θα όριζες την αγάπη, αλλά την αγαπάει.
Την “πονάει”. Την απιστία την κάνει μαζί σου και ναι, σε ερωτεύεται.
Χάνει και τον έλεγχο ακόμα για λίγο, τρελαίνεται για πάρτη σου και κάποιες φορές τόσο πολύ, που διχάζεται στο αν τελικά όντως, μαζί σου ανήκει.
Σου δίνεται σαν μικρό παιδί, μένει στο γυμνό σου στήθος ώρες αγκαλιά να σε χαϊδεύει, τα λόγια του χείμαρρος και οι πράξεις, αυτές οι πράξεις, συνοδεύουν τα λόγια.
Και εσύ, που περίμενες για να παραδοθείς, να αφεθείς , να νιώσεις, να ανοίξεις την καρδιά σου και πάλι.. έχεις τώρα κάθε ή σχεδόν κάθε απόδειξη και το κάνεις.
Και επιτέλους, αφήνεσαι. Και εκεί κάπου πάνω, αλλάζει.
Γιατί, στο είχε πει, δεν στο είχε πει; Είναι αλλού. Που και πριν αλλού ήταν, αλλά όσο κρατιόσουν (έστω και μετά βίας ) στον ρόλο που σου είχε πασάρει (του ό,τι θέλει το κορίτσι μου, αρκεί να’ μαστε μαζί) το αλλού, ήταν κακό, αδιάφορο, τρομακτικό και Παναγία μου ο καημένος θα σωνόταν από την αγκαλιά και τα χάδια σου. Και που σπάσε πλάκα, το αλλού, τώρα γίνεται, δεν νιώθω πολύ καλά, φοβάμαι, η καημένη, έχω τύψεις.
Και τώρα που εσύ μετά από τόση υπομονή και παρατήρηση “έπεσες”, λυπάμαι αλλά θυμήθηκε ότι ο φούρνος είναι ανοιχτός και πρέπει ξαφνικά να φύγει. Και βασικά, να μην ξανάρθει κιόλας. Γιατί θέλει και σέρβις όλο το σπίτι, δεν ξέρω αν στο είπε..
Και επειδή κορίτσι μου γλυκό και πονεμένο, κάπως έτσι πάει πάντα ο κύκλος, πάρε την αξιοπρέπειά σου και πήγαινέ την σε κανένα πάρκο, σε καμιά θάλασσα να πάρει τον αέρα της, να ανακουφιστεί, να ξεράσει την κοροϊδία και να αγκαλιαστεί από την θαλασσινή αύρα μπας και βρει τα ίσια της.
Και ας γίνει μάθημα δικό σου μια και καλή, να βρεις την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό σου, για να μην χαρίζεσαι σε πράγματα μισά.
Κοίτα να γίνεις εσύ ολόκληρη, για να καθρεφτίσεις εκείνο το έρμο το ολόκληρο για να έρθει εκείνο να σε βρει.
Χωρίς προσπάθεια, χωρίς ενοχές και χωρίς δεύτερους πια ρόλους.
