Μη φοβάσαι για μένα, θα είμαι καλά!

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.

Εντάξει θα είμαι μακριά σου. Θα σκέφτομαι, θα θυμάμαι, γιατί μόνο η θύμησή σου μου απέμεινε πια.

Εντάξει θα είμαι μακριά σου. Μην φοβάσαι για εμένα, κοίταξε εσένα και τα σκοτεινά υπόγεια του μυαλού σου, εκείνα που κρύβουν το φως που ερωτεύτηκα.

Θα στο λέω για να μην στεναχωριέσαι όταν με σκέφτεσαι και εσύ, όταν θα μπαίνω στον λαβύρινθο του μυαλού σου, εκείνου που ερωτεύτηκα όσο κανένα στον κόσμο, εκείνου που με έκανε να πετάξω να ξεφύγω από τα μικρά, χαζά μου στερεότυπα· εκείνου που όμοιό του δεν υπάρχει. Για εμένα, μόνο για εμένα, μα δεν με ένοιαξαν ποτέ οι άλλοι. Ποιοι άλλοι; Ποιοι είναι εκείνοι;

Ξέρω, βαστιέμαι, βαστιέμαι από μια κλωστή μαύρη μα και πολύχρωμη μαζί, εκεί κάπου στα άδυτα των απέραντών σου σκέψεων, εκεί στη μια και μοναδική δική σου ζωή.

Αλήθεια, το πιστεύεις; Θέλεις να το πιστέψεις;

Δεν θέλεις αγάπη μου, μα δεν ήθελες ποτέ. Πάντα κυριαρχούσε μέσα σου ο φοβισμένος σου πόθος, εκείνος που έβγαινε πάντα από το κορμί σου σαν σκιά καπνού, τρεμάμενου καπνού· σαν να τον φυσούσε ο βοριάς και δεν τον άφηνε να ανέβει ψηλά, σαν να τον σκορπούσε γύρω γύρω από το κορμί σου. Το όμορφό σου κορμί που κουβαλάει εκείνο το μυαλό, εκείνη την ψυχή που με τρελαίνει.

Με τρελαίνει σου λέω.

Ναι!