Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Ήρθες έτσι απλά μέσ’ τον χειμώνα κορίτσι μου.
Και ξαφνικά έγινε καλοκαίρι.
Τα γαλάζια σου μάτια, θάλασσες μέσα στο γκρίζο της πόλης.
Τα ξανθά σου μαλλιά, ήλιος που ξεπροβάλλει μέσα απο τα σύννεφα.
Κι εκείνο το χαμόγελο; Ζωή!
Δεν πίστευα στα θαύματα και είδα μπροστά μου ένα.
Φοβήθηκα, τρόμαξα, πως θα σε πλησιάσω;
Αγγίζονται τα θαύματα;
Πως να σε αγγίξω; Φοβήθηκα μη σπάσεις και σε χάσω.
Κι έμεινα εκεί διακριτικά, σε μια γωνιά μονάχα να σε κοιτάζω.
Ώσπου το βλέμμα σου, συνάντησε τα δακρυσμένα απ’ τον φόβο μάτια μου.
Πάγωσα. Το αίμα μου σταμάτησε να κυλά.
Η φωνή σου ακούστηκε σαν προσευχή μέσα σε άδεια εκκλησία.
Η φωνή μου, δεν κατάφερε να βγει απο τα χείλη μου.
Κι όμως εσύ το θαύμα μου, το καλοκαίρι του χειμώνα μου, μου έδειξες πόσο απλά συμβαίνουν τα θαύματα.
Θεράπευσες τις πληγές μου, σα να μην υπήρξαν ποτέ.
Μη φύγεις. Μη χαθείς.
Φοβάμαι.
Φοβάμαι τα βράδια που κοιμάσαι δίπλα μου κι ανοίγω τα μάτια μου, να δω αν είσαι εδώ.
Φοβάμαι τα πρωινά που ξυπνάω μη και δεν σε βρω στο μαξιλάρι σου.
Θα στο φωνάζω κάθε μέρα κι εγώ σου υπόσχομαι πως θα κάνω τα πάντα να σε κρατήσω. Κι αν ποτέ δεις πως δεν τα καταφέρνω μη φύγεις, απλά φίλα με!
