Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Φωτογραφίζει ο Μάνος Σαββίδης
Υπάρχει μια στιγμή μέσα στην νύχτα, εκεί που όλα σκεπάζονται από το πιο βαθύ σκοτάδι, κι είναι η στιγμή που η αγάπη διανυκτερεύει.
Γίνεται φως και σε πηγαίνει. Γίνεται λάμψη και σε τραβάει κοντά της.
Δεν είναι εντυπωσιακή, δεν μοιάζει με αστερισμούς, δεν είναι ροζ.
Δεν κάνει κρότο και δεν μοιάζει με πυροτέχνημα.
Δεν προκαλεί θαυμασμό, μα μόλις την αντικρίσεις, ηρεμεί το μέσα σου. Γαληνέυουν όλες οι αντάρες.
Είναι φωτεινή τόσο όσο να μπορείς να τη δεις μέσα στο σκοτάδι σου. Δεν σε τυφλώνει, δεν σε καθηλώνει, σε καθησυχάζει, γιατί είναι εκεί.
Για μια τέτοια αγάπη σου μιλάω..
Για μια αγάπη που δεν την αναζητάς, αλλά έρχεται και σε βρίσκει στις πιο σκοτεινές στιγμές σου, κάθεται πλάι σου ήρεμα και σου λέει “εδώ είμαι”.
Δεν σου λέει λόγια μεγάλα και παχιά. Δεν σου δίνει υποσχέσεις, δεν σου δημιουργεί προσδοκίες.
Μια ασφάλεια σου δημιουργεί μόνο.
Την ασφάλεια του “εδώ είμαι”. Κι είμαι για εσένα.
Χωρίς όρους κι όρια. Χωρίς προδιαγραφές.
Μια αγάπη, αληθινή, ατόφια, από εκείνες που εμφανίζονται τις νύχτες μπροστά σου σαν φάροι.
Μια αγάπη, που μπορεί να μην της το ‘χες… μα σώζει!
