Μια γυναίκα που φεύγει, δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς..

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Είπα να τα παρατήσω.
Μεγάλωσα και δεν μπορώ να σέρνω στην πλάτη μου τόσα πολλά.
Μα απ’όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ δεν τα παράτησα, ποτέ δεν σκάλωσα, ποτέ δεν είπα αυτό δεν τ’αντέχω.
Γιατί να το κάνω τώρα;

Γιατί η σφαγή πάντα από εντός έρχεται.
Κι εγώ δεν θέλω να σφάζω τον εαυτό μου, δεν θέλω να τον μετράω με ήττες.
Κι όχι ότι είναι κακό να χάνεις, αλλά να χάνεις δημιουργώντας, κάνοντας κάτι κι όχι στην απραγία.
Γιατί είμαι ένας άνθρωπος που βαράει γροθιά στο μαχαίρι αν χρειαστεί.
Που επιλέγει τα βήματά της, την συμπεριφορά της,τους ανθρώπους της, τον κόσμο της και ξέρει να τα τιμάει όλα.
Γιατί δεν σε φοβάμαι, η ψυχή μου κόκκινη πάντοτε ήτανε.
Κι όσες πίκρες και δάκρυα κι αν μου στέλνεις εγώ με την κραυγή μου στο διάολο θα τα στείλω.

Δεν σε φοβάμαι πουτάνα ζωή, γιατί στην καρδιά μου ατσάλι τρόχισα και τα μαχαίρια σου σπάνε.
Και θυμώνω με μένα που σκέφτηκα έστω κι ένα λεπτό να τα παρατήσω.
Και φεύγω πάντα απ’ό,τι κακό με κρατάει πίσω.
Φεύγω και δεν κρατάω τίποτα, γιατί δεν έχει αξία το παρελθόν, παρά μόνο το παρόν.
Φεύγω κι ας κάνω και λάθος.
Γιατί μια γυναίκα που φεύγει, την αλήθεια του γιατί φεύγει την ξέρει μόνο εκείνη!