Μια ζωή σε sleep mode, για καιρό..

Γράφει η Χρυστάλλα Σωτηρίου

Ρυθμισμένη στο sleep mode για χρόνια. Στο θώρακά μου ένα τηλεχειριστήριο φτιαγμένο από ανάγκες, συναισθήματα και λόγια των άλλων.
Με το πράσινο κουμπί χαμογελάς, έστω κι αν μέσα σου κλαις. Με το κίτρινο στηρίζεις όποιον σε χρειάζεται, όποτε σε χρειάζεται. Με το μπλε κουμπί πατάς παύση στις δικές σου ανάγκες και στα θέλω σου. Και με το κόκκινο προσφέρεις απλόχερα: χρόνο, χρήμα, αγάπη, μέρες, χρόνια, αγκαλιές! Αχ το κόκκινο! Το κόκκινο κουμπί της καρδιάς μου!
Και μια μέρα, εκεί που νομίζεις πως αυτό είναι όλο και παίζεις πια τα χρωματιστά κουμπάκια στα δάχτυλα, κάτω κάτω χαμηλά στο τηλεχειριστήριο βλέπεις για πρώτη φορά να ανάβει ένα φως. Ένα φωτάκι, μικρό μικρούτσικο φωτάκι, ν’ αναβοσβήνει τρεμοπαίζοντας σαν φλόγα που αγωνίζεται να κρατηθεί ζωντανή όταν φυσάει από παντού. Σαν ένας φάρος· ο φάρος μου.
Κι είναι σαν να μου μιλά. Και δεν είμαι σίγουρη για το τι συμβαίνει. Οι μπαταρίες… οι μπαταρίες θα ‘ναι και τελειώνουν. Το τηλεχειριστήριο μου! Ωχ, όχι, μάλλον χάλασε και πάει να σβήσει. Ή ίσως, πάλι, μόλις τώρα αρχίζει να λειτουργεί κανονικά. Ναι, αυτό θα ‘ναι. Το αισθάνομαι. Τη δύναμη, την ενέργεια, το ηλεκτρικό ρεύμα! Φως! Το φως άναψε κι όλα τα κουμπιά τρελάθηκαν! Αλήθεια σας λέω!
Πατούσα τώρα το κόκκινο κουμπί και μου ‘δινε απλόχερα. Ναι σ’ εμένα! Χωρίς καν να το ζητήσω! Μου χάιδευε το μυαλό και τη ψυχή, με καθησύχαζε και μου δικαιολογούσε τα λάθη. Και το μπλε με ταρακουνούσε και ξύπναγε αυτά που θέλησα κάποτε. Και τα ‘φερνε μπροστά μου ολοζώντανα. Τη θάλασσα, τη γαλήνη της, τα τραγούδια, τα στιχάκια. Ακόμα και μια πένα με μπλε μελάνι μου έβαλε στο χέρι. Όσο για το κίτρινο κουμπί που άλλοτε στήριζε τους αδύναμους της ζωής μου, τώρα το πατούσα και μου απλωνόταν ένα χέρι. Το πιστεύετε; Εμένα που είχα μάθει τόσα χρόνια να απλώνω το δικό μου χέρι, τώρα μου έσφιγγε ένα άλλο χέρι την παλάμη σαν να μου έλεγε: «Μη φοβάσαι, τώρα εγώ είμαι εδώ». Και τέλος, το πράσινο κουμπί που παλιά τραβούσε τα νήματα απ’ τις άκρες των χειλιών μου για να χαμογελώ, τώρα πια με αφήνει να διαλέξω: «Μπορείς να γελάσεις, να κλάψεις, να στεναχωρηθείς, να θυμώσεις, να απογοητευτείς, ακόμα και να ενθουσιαστείς». Ό,τι και να επιλέξεις είναι εντάξει. Κι όποιο κουμπί κι αν πατήσεις, πάντα θα κρύβει και κάτι καλό. Κάτι όμορφο για σένα.
Μπορείς τώρα να παίξεις με χαρά στο τηλεχειριστήριό σου, πατώντας ελεύθερα όποιο χρώμα θέλεις κάθε φορά. Το φως θα παραμένει αναμμένο. Και θα σου δείχνει το δρόμο!