Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Υπάρχουν φορές που νιώθω πως ο δρόμος μπροστά μου είναι μακρύς και ανηφορικός. Μόνο στη θέα τρομάζω. Στέκομαι και απλά παρατηρώ. Σκέφτομαι, σωπαίνω. Θυμάμαι όλες μας τις στιγμές και μέσα μου ξέρω πως μόνο μαζί σου θα ήθελα να κάνω μια κοπάνα από τα ζόρια. Μια κοπάνα από το γκρίζο της καθημερινότητας, από το άγχος, από όλα όσα με βασανίζουν.
Έλα να κάνουμε ένα διάλειμμα, να κλείσουμε τα μάτια και να ονειρευτούμε, κόσμους αλλιώτικους, γαλαξίες μακρινούς, μέρη που θέλαμε να πάμε μαζί. Η ζωή είναι στιγμές αλλά ταυτόχρονα και μια μικρή στιγμή μέσα στην αιωνιότητα. Ίσως να μην χρειάζονται καν ταξίδια μακρινά.
Μια βόλτα στη θάλασσα, με δυο μπύρες στο χέρι να είναι αρκετή για να ξορκίσουμε ότι μας παίδεψε. Να κλείσουμε κινητά και να μείνουμε καθισμένοι στην αμμουδιά. Να ανοίξουμε με τον νου ένα παράθυρο σε μια διαφορετική καθημερινότητα. Για όσο κρατήσει, ας είναι και για λίγο.
Μια κοπάνα όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Θυμάσαι; Σε περίμενα στη γωνιά του σχολείου και την κοπανούσαμε παρέα. Μια τέτοια κοπάνα σου ζητώ. Έλα και πάρε με. Σε περιμένω όπως τότε, να κάνουμε το πιο ωραίο μας διάλειμμα.
Μην με αφήνεις να στέκομαι εδώ στη μέση του πουθενά, με διλήμματα να βασανίζουν το μυαλό μου. Δεν ξέρω αν θέλω να την ανέβω τελικά αυτή την ανηφόρα. Έλα να δούμε αν υπάρχει τελικά άλλος δρόμος. Να κλείσουμε το μάτι πονηρά στη ζωή και να κάνουμε μια ζαβολιά. Ας είναι και η τελευταία.
Και αν πρέπει να ακολουθήσω αυτόν τον μακρύ δρόμο θα ήθελα παρέα. Να μου φανεί μικρότερος στο διάβα του, πιο εύκολες οι ανηφοριές του. Να πάρω δύναμη και κουράγιο. Γκρέμισέ μου τα εμπόδια, μην βάλεις χρονικά περιθώρια και έλα. Το ξέρεις πως μαζί θα βρούμε το ουράνιο τόξο που ψάχναμε από παιδιά.
Και αν το κουδούνι του χρόνου χτυπήσει και πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην αρχή του δρόμου, θα είμαστε χαρούμενοι γιατί φτιάξαμε ακόμα μια στιγμή, ακόμα μια μικρή ζωή. ‘Ένα παράθυρο και μια πόρτα που ανοίγοντας θα γεμίσουν με φως την κάρδια μας. Μια τελευταία κοπάνα από τα ζόρια λοιπόν σου ζητώ. Κλείσε τους διακόπτες και φύγαμε. Άσε το αύριο να περιμένει.
Είμαι σίγουρη πως χωρίς εμάς δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Έχω φορέσει τα καλοκαιρινά ρούχα της ψυχής μου και σε περιμένω. Μια κοπάνα από τα παλιά στα γνωστά μας μέρη. Πάμε λοιπόν!