Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Σήμερα θα μιλήσουμε αλλιώτικα.
Η ζωή μας είναι ένα πεδίο που μέσα του έχει πολλές μορφές.
Αυτές οι μορφές μπορεί να βρίσκονται στο προσκήνιο, μπορεί όμως να βρίσκονται στο φόντο.
Σκεφτείτε ένα δάσος με πολλά δέντρα.
Το πρώτο που συναντάς είναι μια μορφή. Το ίδιο και το δεύτερο, το τρίτο κ.ο.κ.
Κάθε φορά που συναντάς ένα δέντρο, αμέσως το δέντρο που άφησες μπαίνει στο φόντο, δεν έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν σημαίνει όμως ότι δεν είναι πια σημαντικό.
Στη ζωή μας επιλέγουμε μορφές. Ασχολούμαστε μαζί τους, περνάμε καλά (μότο της εποχής), ή μπορεί και όχι και γενικά στρέφουμε την προσοχή μας σε ότι μας τραβά το ενδιαφέρον, για να μην πω την περιέργεια.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχοντας βολευτεί στις μορφές που του παρουσιάζουν τα μέσα “ενημέρωσης”, ζει με την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζει και τι γίνεται.
Μορφές από δω, μορφές από κει. Αν τις δεις για να τις δεις, απλά πέρασε ακόμα μια μέρα με κουτσομπολιό, με φόβο, με ανησυχία, με θυμό και το βράδυ λίγο χαλαρά και νόστιμα με λίγο fake-ality και καμιά ταινία.
Αν τις δεις με κριτική σκέψη και διάκριση – σπάνιο χάρισμα στην εποχή μας – θα δεις πως ενώ όλη η αλήθεια βρίσκεται στο φόντο του πεδίου, εσύ εξακολουθείς να παρακολουθείς μόνο ότι σου παρουσιάζουν στο προσκήνιο.
Πίσω όμως από τις κάμερες και μόλις κλείσουν τα φώτα, παίζεται η ταινία. Αυτό που βλέπεις μπροστά είναι αυτό που θέλουν για να σε κρατάνε σε χειμερία νάρκη.
Επειδή λοιπόν ο χειμώνας πέρασε και το ευχάριστο διάλειμμα του καλοκαιριού βρίσκεται μπροστά μας, ο σοφός άνθρωπος προνοεί για τα ουράνια και ο μη σοφός για την διατήρηση των επίγειων κεκτημένων του.
Όλη η υπόθεση είναι να βλέπεις τι γίνεται στο φόντο του πεδίου, όταν μονοπωλούν οι μορφές που δεν έχουν ουσία ύπαρξης και έχουν παραπλανητικό λόγο.
Ο καθένας ας καταλάβει πριν να είναι πολύ αργά και ας ανοίξει λίγο καλύτερα τα αυτιά του και τα μάτια του να δει πως εδώ που φτάσαμε, αν δεν κλείσει τους τρελούς στο τρελάδικο, θα κλείσει τον εαυτό του στη σκλαβιά.
