Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Ένα από τα μεγαλύτερα μου λάθη ήταν που σε έδιωξα.
Ναι, όπως ακριβώς το λέω, σε έδιωξα, δεν σε άφησα να φύγεις, δεν το διάλεξες εσύ μα εγώ, εγώ το έκανα.
Θα ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη από τον εαυτό μου που δεν σε άφησα να μπεις στη ζωή μου, που δεν σου άνοιξα την πόρτα διάπλατα, που πέταξα ότι καλύτερο μου είχε συμβεί ποτέ.
Μα δεν έβλεπα, ήμουν τυφλή από κάτι που δεν ήταν δικό μου και μπήκε μέσα μου την λάθος στιγμή, από εκείνο τον διάολο που μου πήρε τα μυαλά, πήρε το φως μου και με τύφλωσε με τα στολίδια του, τα στολίδια που δεν είχαν καμία αξία, δεν είχαν αγάπη και έρωτα όπως εσύ, δεν είχαν μαζί για πάντα, χαμόγελα και ευτυχία, ευτυχία που μου έδινες απλόχερα που έσπερνες στο δρόμο σου ερχόμενος να με βρεις, κάθε ημέρα, κάθε λεπτό.
Συγγνώμη, συγγνώμη σε εσένα αγάπη μου, εσύ ήρθες στη γη για εμένα και εγώ σου έκοψα τα φτερά και σε άφησα επάνω της να βολοδέρνεις δίχως αγάπη, δίχως τροφή.
Μα πόσο εγωίστρια ήμουν που δεν έβλεπα εσένα, εσένα που υπέφερες για έναν έρωτα, έναν έρωτα που για εσένα ήταν ο μοναδικός σου και το έδειχνες, το φώναζες με ότι δύναμη σου είχε απομείνει έως την τελευταία στιγμή. Ακόμα και τότε δεν έχασες το κουράγιο σου για ελπίδα, εσύ αγάπη μου, εσύ!
Συγγνώμη, αν και δεν ξέρω αν τώρα πια έχει σημασία για εσένα μα εγώ νιώθω πως αλλιώς δεν θα μπορέσω να προχωρήσω παρακάτω, να συνεχίσω δίχως τύψεις, για εσένα, για εμάς.
Συγγνώμη!