Γράφει ο Τριστάνος
Και τι θα μείνει στην τελική;
Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, που η λογική τον κομμάτιασε και έμεινε αιώνια πληγή στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Ακούσαμε τα “πρέπει” και τα “δεν σου αξίζει” και πετάξαμε την καρδιά μας στα σκουπίδια, ενώ σπαρταρούσε ακόμη για ένα χάδι, για ένα φιλί.
Μια χαμένη ευκαιρία, που δεν τολμήσαμε και πάντα αναρωτιόμασταν τι θα γινόταν αν τολμούσαμε εκείνη τη χρονική στιγμή να την αρπάξουμε από τα μαλλιά και να την φέρουμε στα μέτρα μας. Όμως την αφήσαμε για αργότερα, διότι δεν ήταν “επί της παρούσης” και τελικά δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά.
Ένα ταξίδι, που όλο λέγαμε ότι θα το κάνουμε, όμως δεν το κάναμε στο τέλος, διότι πάντα υπήρχαν άλλες “προτεραιότητες” και δεν είχαμε λεφτά για “πέταμα”, όπως μας συμβούλευαν και μας απέτρεπαν για την υλοποίηση του. Και τελικά το ταξίδι δεν πραγματοποιήθηκε και μείναμε με την όρεξη, για μέρη εξωτικά και ασυνήθιστα, που γεμίζουν τη ψυχή ανεξίτηλες μνήμες και φωτίζει το “είναι” μας. Μείναμε φτωχοί από εικόνες, από μυρωδιές, από χαμόγελα και κανένας λογαριασμός τραπέζης δεν μπόρεσε να μας τα πληρώσει.
Ένα “φεύγω”, που δεν καταφέραμε να το πούμε και φάγαμε τα χρόνια μας σε μία ανίατη κατάσταση, επειδή υπήρχαν παιδιά και “τι θα έλεγε ο κόσμος”; Και γίναμε ζωντανοί – νεκροί, πετώντας τα χρόνια μας στα σκουπίδια, για να μην στεναχωρήσουμε τους “άλλους”!
Μια “συγγνώμη”, που ο εγωισμός δε μας άφησε και ακόμη την κουβαλάμε, διότι ο παραλήπτης δεν υπάρχει πια και το φορτίο της, είναι το βάρος που θα το σέρνουμε μαζί μας για πάντα.
Μια “τρέλα” ρε γαμώτο, αφού η “κοινωνία” μας κράτησε και θάψαμε την παιδικότητα μας και τον αυθορμητισμό, στο βωμό του “καθώς πρέπει” και της σοβαροφάνειας, ενώ μόνο τις τρέλες θυμάσαι στο τέλος, πιο έντονα από όλα που έκανες στη ζωή σου.
Μία ερωτική φαντασίωση, που τα ταμπού δεν μας επέτρεψαν και έμεινε βαθιά κρυμμένη μέσα μας να μας βασανίζει και να μας κάνει να τρέμουμε από ηδονή και μόνο στην σκέψη της υλοποίησης της. Ζήλια, ταμπού, φόβος, ανασφάλεια, οπισθοδρομικά μυαλά δίχως φαντασία και μπρίο, την έσβησαν, την τσάκισαν όπως και όλα τα παραπάνω.
Καλύτερα λένε να πεθάνεις με αμαρτίες, παρά με απωθημένα.
Μια βόλτα η ζωή μας, μην πηγαίνετε διαρκώς από τον ίδιο δρόμο, είναι βαρετό. Ερωτευτείτε, πονέστε, κλάψτε, τολμήστε, γκρεμιστείτε, πειραματιστείτε, ταξιδέψτε ακόμη και περπατώντας, βουτήξτε στα βαθιά με όπλο μόνο τη θέληση σας, τρελαθείτε, χορέψτε, ΖΗΣΤΕ.
Ζήστε μωρέ, δεν έχει δεύτερη ζωή!
