Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Και να’μαι πάλι να δίνω, να τρέχω να προλάβω, να σώσω καταστάσεις, να “δέσω” μόνη τις πληγές της σχέσης μας.
Χάνω το πρόγραμμα, χάνω τις μέρες, τις ώρες, την αίσθηση του χρόνου για να είσαι καλά, να νιώθεις όμορφα , να νιώθεις την αγάπη μου.
Κι ας με αφήνω στην άκρη, είσαι η προτεραιότητά μου άλλωστε. Αφού σ’αγαπώ.
Και εκεί κάπου ξεχνάω.
Ξεχνάω, ότι στο τρέξιμό μου για να είσαι καλά, είναι δύο αυτοί που αποτελούν την σχέση. Είναι δύο που πρέπει να κινούνται, να ξεβολεύονται, να μάχονται για να φτιάξουν όμορφη την καθημερινότητα.
Ξέρεις, χρειάζομαι και εγώ φροντίδα, να μου δείχνεις την αγάπη σου, να μου φανερώνεις τους λόγους που είμαστε μαζί. Που επιλέγουμε να είμαστε μαζί. Γιατί δεν μας υποχρέωσε κανείς. Τόλμα να βγεις από την βολή του καναπέ μας. Τόλμα να ρισκάρεις λίγο την ρουτίνα σου. Τόλμα να ζεις και να αγαπάς ενεργητικά! Δυνατά! Παθιασμένα! Δεν είναι όλα για τον αυτόματο γαμώτο! Και δεν είναι όλα για να δίνονται μόνο από τον ένα και να παίρνονται μόνο από τον άλλο.
Σήκω πάνω, ξεβολέψου, δείξε μου την ουσία σου, δείξε μου για ποιον λόγο ζούμε μαζί.
Δείξε μου ποιος είσαι, βαθύτερα από την απάθεια που αφήνεις να φαίνεται!
Τόλμα να αφήσεις συναίσθημα να φανεί! Τόλμα να αγαπήσεις δυνατά και παθιασμένα όπως το αξίζουμε, τόλμα να ξεβολεύεσαι και να ρισκάρεις για μας!
Μικρή η ζωή μας μάτια μου και ενώ συγχωρεί λάθη, δεν συγχωρεί απάθειες, αδιαφορίες και βολές.
Δεν συγχωρεί ωχαδερφισμούς και “δεν βαριέσαι”
Γιατί αυτό που σήμερα είναι εδώ, σε κοιτάζει μες τα μάτια και είναι ολόκληρο δικό σου και δεν το εκτιμάς, δεν υπέγραψε κανένα συμβόλαιο μαζοχισμού για να μένει να χάνει την αξία του μέρα με την μέρα..
Ξύπνα λοιπόν και τόλμα να ρισκάρεις την “ησυχία” σου διεκδικώντας με, για να μην βρεθείς να μιλάς με την σκιά μου μετά.