Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Με αυτό το τραγούδι με κοίμισες.
Με αυτό το τραγούδι με συνεπήρες στον δικό σου κόσμο, στο ρομαντικό σου μονοπάτι.
Ήταν σαν χθες θυμάμαι.
Πάει και τόσος καιρός!
Δύο άνθρωποι που ζουν μία στιγμή έρωτα στην καρδιά του κόσμου.
Ένας άντρας μόνο θα κερδίσει την εμπιστοσύνη της, μία γυναίκα σιωπηλή θα ζητήσει από την οικογένεια του ηλίου τα έγγραφα της ζωής.
Δύο άνθρωποι θα ζήσουν και θα γευτούν αληθινή χαρά.
Το τραγούδι σου όλα αυτά εξιστορούσε.
Και όλα αυτά σε μία μονάχα στιγμή μέσα στο γλυκό παραμύθι της αιωνιότητας.
Κουραφέξαλα.
Για ποια αιωνιότητα μιλάμε;
Στο τώρα όλα τα όμορφα συμβαίνουν.
Λιθαράκι λιθαράκι.
Ζωή με ζωή.
Ο δείκτης να δείχνει ευθεία και τα υπόλοιπα δάκτυλα να ακολουθούν την πορεία.
Πάντα εμπρός.
Πάντα με το κεφάλι ψηλά.
Όλα αυτά έλεγες. Και άλλα τόσα.
Και το βλέμμα σου μία ζεστό, μία χαμένο στον κόσμο του δικού σου ονείρου.
Όλα τόσο μπερδεμένα.
Ένα όνειρο που απαρνιόσουν να το μοιραστείς.
Το κρατούσες μόνο δικό σου.
Αδιάκοπες φορές το προσπερνούσα και μέσα στην σιωπή προσπαθούσα ανεπιτυχώς το ακατόρθωτο, να κερδίσω την καρδιά σου.
Και σου έλεγα, μα η μουσική δική σου είναι! Εσύ την επέλεξες! Και εφόσον την επέλεξες, την θες, το αποζητάς το όνειρο!
Εμάς θέλεις!
Πού να ήξερε κανείς, πως το φεγγάρι θα σταματούσε στην δική του πορεία, της μοναχικότητας.
Σαν κεραυνός οι σκέψεις σου ταξιδεύουν στο κεφάλι σου.
Το μπρος πίσω κάνεις, φίλε μου.
Μονάχα εμπρός, όπως ο δείκτης του δακτύλου, όπως το φως του ηλίου.
Εμπρός και μαζί.
Μονάχα εμπρός και παλικαρίσια!
