Γράφει η Πράξια Αρέστη
Μοιάζει σαν χτες…
Καθόσουν σε απόσταση αναπνοής. Μπορούσα να απλώσω το χέρι μου και να αγγίξω το δικό σου. Ποτέ δεν ήμουν σίγουρη αν οι στιγμές που ζούσαμε ήταν πραγματικές ή αν ήταν όλα στο μυαλό μου.Πάντα για λίγα δευτερόλεπτα τα έχανα. Έχω τόσο συνηθίσει να ζω χωρίς εσένα, έχω τόσο πιέσει τον εαυτό μου να μην σε θέλει, να μη σε περιμένει και να μη σε ψάχνει που τα έχει χαμένα. Δεν είναι ότι δε θέλω να σε θέλω είναι ότι δεν έχω επιλογή.
Κι αυτό το μαρτυρούν οι 361 περίπου νύχτες που περνώ το χρόνο, κοιτώντας τον τοίχο ή το κινητό, χωρίς να περιμένω πια ότι θα σε δω. Δεν είναι ότι δε θέλω να είσαι στη ζωή μου, είναι που δεν είσαι. Είναι που έχω καταντήσει κουραστική και γραφική.
Πόσες φορές να σου πω να έρθεις και να μην έρχεσαι; Πόσες φορές να σου λέω τα ίδια και να σου στέλνω άκυρα πράγματα για να μου πεις μια λέξη; Για να μου κάνεις λίγη παρέα; Πόσες φορές να τσακώνομαι μόνη μου και μετά να λέω πόσο σε θέλω μετανιωμένη; Εχω κουράσει εσένα και έχω κουράσει και τον εαυτό μου που συγχύζει την επιθυμία και την ελπίδα με την πραγματικότητα. Που πάντα νομίζει ότι κάτι θα αλλάξει κι όλα μένουν ίδια.
Μοιάζει σαν χτες…
Η τελευταία φορά ήταν διαφορετική. Έβαλα πανοπλία στην καρδιά μου γιατί ήξερα. Θα δεθώ μαζί σου πάλι και μετά θα φύγεις, θα πεις “σύντομα…” και θα το εννοείς αλλά θα κλείσεις την πόρτα πίσω σου και κανείς δε θα ξέρει πότε θα ξαναρθείς.
Μοιάζει σαν χτες…
Και πέρασαν πάλι μέρες, εβδομάδες και μήνες. Δεν είμαι πια τόσο ρομαντική για να θέλω κάτι που δεν μπορώ να βλέπω και να αγγίζω. Και δεν ξέρω πότε θα σε ξαναδώ. Δεν είμαι πια τόσο μικρή για να λέω έχουμε άπλετο χρόνο μπροστά μας να ζήσουμε. Δεν έχω άλλες δυνάμεις να ζητάω από τους ανθρώπους να με αγαπήσουν, να περάσουν χρόνο μαζί μου, και λίγο να με νιώσουν.
Να σκεφτούν τι να θέλω ως γυναίκα για να μπορώ να είμαι στη ζωή τους.
Και ξέρω ότι δεν ήθελα ποτέ πολλά.
Ξέρω μόνο ότι όλα αυτά τα χρόνια μου άξιζε κάτι παραπάνω. Μου άξιζε λίγος χρόνος.
Ξέρω ότι αν μείνω δε θα αλλάξει τίποτα.
Οι νύχτες μου θα είναι πάντα το ίδιο μοναχικές.
Κι εκείνο το ηλιοβασίλεμα ποτέ δε θα το δούμε