Μου λείπεις θα πει, να σε βλέπω σε κάθε πρόσωπο που περνάει από δίπλα μου.

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Το έχεις πάθει ποτέ αυτό;
Αυτό που όπου και αν πας, όπου και αν βρεθείς, βλέπεις μπροστά σου το πρόσωπό του.
Δεν το είχα νιώσει μέχρι πρότινος.
Δεν ήξερα την αίσθηση του και ας μου το είχαν διηγηθεί. Πάντα έβγαζα ένα μεγάλο ουφ. Αέρα από το στομάχι, ξέρεις.
Μέχρι που έφυγε και περίμενα την επιστροφή του. Την επιστροφή του που κάθε ημέρα γινόταν μήνες, χρόνια. Ο καιρός δεν ήθελε να περάσει. Έτρεχε τόσο αργά και βασανιστικά.
Και τα πρόσωπα στο δρόμο γινόντουσαν εκείνος. Όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βασανιστικά βάναυσα.
Ήθελα να τρέξω και να πέσω επάνω του. Να τρέξω και να τον φιλήσω. Να κατέβω από το αυτοκίνητο και ας φώναζαν η τρελή. Να σταματήσω την κυκλοφορία. Γιατί; Γιατί για ακόμη μια φορά ήταν σαν να είδα το πρόσωπό του, το χαμόγελό του, τα μάτια του, τα μαλλιά του, όλα!
Μύρισα το άρωμα του κορμιού του. Ο αέρας μου το έφερε πάνω μου, στα ρουθούνια μου. Δεν μπορεί πάλι να μην είναι εκείνος. Δεν μπορεί.
Και όμως μπορούσε. Για ακόμα μια φορά τον έφτιαξαν τα μάτια μου. Για μια ακόμη…
Μα είναι παντού. Είναι εκεί που αρχίζεις και τα χάνεις. Νιώθεις σαν ένα φάντασμα που απλά περπατάει και βάζει μέσα του τροφή μόνο και μόνο για να ζήσει μέχρι να γυρίσει εκείνος. Μέχρι να τον δεις ξανά. Μέχρι τα μάτια σου να ακουμπήσουν πάλι το σώμα του, τα μάτια του. Έστω από μακριά. Έστω για μια ακόμη φορά.
Για μια ακόμη φορά πριν την επόμενη. Όχι δεν θα είναι η τελευταία. Όχι!
Και αν φύγει, θα έρθει πάλι! Πάλι θα βλέπεις σε όλα τα πρόσωπα το δικό του. Σε όλα τα μάτια τα μάτια του. Έτσι είσαι εσύ!
Το μόνο που δεν μπορείς να νιώσεις είναι σε όλες τις αγκαλιές την αγκαλιά του. Μα δεν γίνεται αυτό. Με το που πας να μπεις στις άλλες αγκαλιές το σώμα σου τις φτύνει. Δεν θέλει. Δεν μπορεί. Δεν έχουν την αφή του, την ανάσα του, την μυρωδιά του, το χάδι του.
Πόσο βάναυσο να τον βλέπεις παντού και να μην μπορείς να τον αγγίξεις. Πόσο;
Γιατί στο κάνουν αυτό; Μα δεν στο κάνει κανείς. Τα ίδια σου τα μάτια στο κάνουν. Τον βλέπουν παντού. Ακόμα και σαν σκιά μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.
Αν δεν το έχεις νιώσει δεν έχεις ερωτευθεί. Τόσο απλά!
Είναι αυτό που θέλεις να ξεριζώσεις το δέρμα από πάνω σου για να μη σε βαραίνει άλλο. Μα έχεις την καρδιά σου τόσο βαριά. Δεν θέλεις οτιδήποτε άλλο να σε βαραίνει. Τα περιττά κομμάτια πρέπει να τα πετάξεις.
Ακούς μουσική και όλα τα τραγούδια μιλούν για εκείνον. Βγαίνεις έξω και παντού ακούς το όνομά του. Αν υπήρχε ένα όνομα σε ολόκληρη τη γη αυτό θα ήταν το δικό του.
Είναι παντού. Είναι μέσα σου! Αυτό είναι. Για αυτό δεν μπορεί να βγει από τα μάτια σου, το μυαλό σου. Για αυτό τον βλέπεις παντού. Για αυτό ακούς παντού να φωνάζουν το όνομά του.
Είναι μέσα σου, γι’ αυτό!
Σου λείπει αφόρητα και απόλυτα.
Δεν έχει άλλες λέξεις να το περιγράψεις. Σου λείπουν και αυτές. Με εκείνον έβρισκες και από δαύτες.
Σου λείπει.
Δεν έχεις άλλο.
Λείπει…