Μου λείπεις, μ’ακούς;

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου 

Μου λείπεις. Κάθε λεπτό που δεν σ’ έχω μου λείπεις. Κάθε ώρα που περνάμε χωριστά, κάθε μέρα που δεν σ’ αγγίζω, κάθε στιγμή που δεν βρίσκεσαι δίπλα μου…

Μου λείπει αυτό το βλέμμα που από σκληρό, άκαμπτο υλικό, μ’ έκανε μαλακή, εύπλαστη. Μου λείπει αυτό το φιλί που γκρέμιζε όλες μου τις άμυνες και τις άφηνε συντρίμμια μπροστά στα πόδια σου. Μου λείπει αυτό το άγγιγμα που ημέρευε όλα τα άγριά μου.

Μου λείπει αυτό που γινόμουν στο πλάι σου… Μου λείπει αυτό το χαμογελαστό, χαζό, ανέμελο κορίτσι που γινόμουν μέσα στα χέρια σου. Μου λείπει αυτή η λάμψη που γέμιζε τα μάτια και την ψυχή μου. Μου λείπει αυτό το χαμόγελο στα χείλη μου, που έκρυβε φώτα και χρώματα και μελωδίες.

Μου λείπεις! Μου λείπουν τ’ αστέρια που κοιτούσαμε αγκαλιά χωρίς να μιλάμε. Δεν λάμπουν πια! Μ’ ακούς; Μου λείπουν τα όνειρα που κάναμε με μπλεγμένα τα δάχτυλά μας. Δεν ονειρεύομαι πια! Μ’ ακούς; Μου λείπει η ζωή μου, τόσο αρμονικά δεμένη με τη δική σου. Δεν ζω πια! Μ’ ακούς;

Δεν ξέρω ποιοι θεοί, ποιοι δαίμονες σε πήραν από δίπλα μου. Δεν ξέρω ποια λάθη, ποιες αμαρτίες ξεπληρώσαμε. Ξέρω μονάχα πως μου λείπει η ανάσα σου στο λαιμό μου, ξέρω πως μου λείπει η ανατριχίλα που ένιωθα σε κάθε σου άγγιγμα, ξέρω πως μου λείπει ο ήχος της καρδιάς σου, όταν έγερνα το κεφάλι μου στο στήθος σου. Ξέρω μονάχα πως μου λείπεις! Μου λείπεις και πονάει, μ’ ακούς;